Het leven heeft haar het talent gegeven met ieder kind aangenaam te kunnen communiceren. Ze kiest altijd de goede toon en het juiste onderwerp. Of ze nu met een 14-jarige spreekt in de wachtkamer van de tandarts, of met een bijna-kleuter die zijn boodschappenwagentje tegen haar kuiten rijdt. Haar woordkeus en de melodie in haar stem nemen ieder kind voor haar in en doen verlangen naar meer. Dit verlangen is echter niet wederzijds. Zij houdt zelf helemaal niet van kinderen. Gelukkig is haar eigen drietal goed te pruimen, al heeft ze zichzelf met een slok op wel eens horen opbiechten dat de eerste en de derde ongelukjes waren geweest. Het leraarschap was geen gelukkige carrièrekeuze. Al snel heeft ze de overstap naar het volwassenenonderwijs gemaakt, waar ze haar uiterste best moet doen om te voorkomen dat haar talent ingezet wordt ten behoeve van minderjarige asielzoekers. Sinds haar scheiding gaat ze elk jaar twee weken op reis, zonder kinderen, met wat in het jargon alleengaanden heten. Daar maakt ze op de laatste avond furore met haar monoloog over het opgroeiende kind. Wat een schat van een vrouw, zeggen de mensen.
zaterdag 20 januari 2007
Schat van een vrouw
Het leven heeft haar het talent gegeven met ieder kind aangenaam te kunnen communiceren. Ze kiest altijd de goede toon en het juiste onderwerp. Of ze nu met een 14-jarige spreekt in de wachtkamer van de tandarts, of met een bijna-kleuter die zijn boodschappenwagentje tegen haar kuiten rijdt. Haar woordkeus en de melodie in haar stem nemen ieder kind voor haar in en doen verlangen naar meer. Dit verlangen is echter niet wederzijds. Zij houdt zelf helemaal niet van kinderen. Gelukkig is haar eigen drietal goed te pruimen, al heeft ze zichzelf met een slok op wel eens horen opbiechten dat de eerste en de derde ongelukjes waren geweest. Het leraarschap was geen gelukkige carrièrekeuze. Al snel heeft ze de overstap naar het volwassenenonderwijs gemaakt, waar ze haar uiterste best moet doen om te voorkomen dat haar talent ingezet wordt ten behoeve van minderjarige asielzoekers. Sinds haar scheiding gaat ze elk jaar twee weken op reis, zonder kinderen, met wat in het jargon alleengaanden heten. Daar maakt ze op de laatste avond furore met haar monoloog over het opgroeiende kind. Wat een schat van een vrouw, zeggen de mensen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Heel mooi stukje, zowel stilistisch als de licht raadselachtige inhoud die toch veel zeggingskracht heeft. Het is geen kort verhaal, geen column, geen gedicht maar een literaire posting. Tijd voor een nieuw genre waarvoor we een naam moeten verzinnen. Of bestaat er al een etiketje voor?
Een reactie posten