Gymschoenen

Als columnist kom je nog eens ergens. Dat mag ik begrijpen uit een bundeling columns van Frits Abrahams, Een onvergetelijke thuiskomst. Frits is de huisstukjesschrijver van NRC/Handelsblad. Nu mijn cursus(je) columns schrijven gestart is, vond ik gelijk een excuus me onder te dompelen in het werk van mijn favoriete columnist. Rechtzaken lijken altijd wel tekst op te leveren. Tentoonstellingen zijn een goede tweede. En het doet het ook goed om op ludieke wijze te reflecteren op een artikel van een collega. Wat er meestal toe leidt dat de mening van de collega (nog echte journalist?) dunnetjes wordt overgedaan. En tot slot blijft het huiselijk lief en leed in een column niet onvermeld.
Hoog tijd dat ik ook eens ergens kom. Een pakje dat maar niet op de post wilde geraken, zou ik ik langs gaan brengen in Nieuwegein. Dan doorrijden naar Utrecht, om research te doen voor mijn roman in de dop (in de kop, more like). En wie weet struikelde ik gaandeweg wel over materiaal voor een stukje!
Ik wandelde een uurtje door de binnenstad van wat 15 jaar 'mijn staadsie' was. Ik constateer dat de angst voor teloorgang van de leefomgeving er goed in zit. Een oud autootje meldt op een stuk papier achter de voorruit Ik ben leeg en de radio kan er "niet" uit. Een beetje dief voelt een uitdaging in de aanhalingstekens, ben ik bang voor het wagentje. De Kromme Nieuwegracht vreest de komst van een danscafé. Geen discotheek op KNG 16-18. Pas op voor Grolsch! Intrigerend. Het fototoestel laat ik in de tas. Ik slurp liever indrukken met mijn handen in de zakken, slenterend tussen studenten op rammelfietsen en groepjes middelbare goedgekleden. Een kop thee in de Winkel van Sinkel is thuiskomen. Nog steeds dezelfde gekmakende akoustiek, nog altijd een kwartier wachten tot je bestelling wordt opgenomen en nog steeds zo warm dat het buitenkomen daarna onaangenaam is. Maar de wc's in de krochten zijn nog steeds prachtig, het publiek beschaafd en goedgeluimd en als eenling ben je welkom en word je ongemoeid gelaten. Is dat Marieke, die serveerster met paardenstaart? Of wil ik zo graag een bekende tegenkomen dat ik mijn jongste nichtje spiegel op elke achttienjarige? Als de omvangrijke schare aanwezige kinderen besluit een soort Ballorig van de Winkel van Sinkel te maken, sta ik snel weer buiten.
Dan gebeurt waar ik op wachtte. Ik struikel over het ware leven! De bewoner van Choorstraat 9A heeft blijkbaar niet altijd zin drie trappen naar beneden te klossen om het bezoek binnen te laten en gooit daarom de sleutel aan een veelkleurig lapje richting gast. Deze keer is het lapje in de gemeentelijke kerstversiering terecht gekomen, die nog steeds over de straat hangt. Met behulp van twee gymschoenen wordt getracht de sleutel te bevrijden. Dat is nog niet eenvoudig, hoewel de jongen niet slecht gooit. Menig voorbijganger constateert - hardop, maar dat helpt de jongen niet - dat er een sleutel aan het lapje zit. En dat hij misschien wat hoger moet gooien, of van verder af, of er juist onder moet gaan staan. Hij blijft bewonderenswaardig kalm. Zo te zien zijn het zijn eigen schoenen niet en ik had er allang een richting kijkers gegooid. Oeps! Sorry!
Ik had dit verhaal graag besloten met twee schoenen die op de richel boven de ramen op de eerste verdieping terecht kwamen en een sleutel die nog steeds in het kerstgroen hing. De afloop heb ik echter gemist omdat ik op tijd thuis wilde zijn. Heilig ontzag voor vrede aan het thuisfront. Dat deel ik alvast met Frits.