Een week buitenkunst in 7x100 woorden

“Zet je fiets niet op slot. De kans dat je het sleuteltje kwijt raakt, is hier groter dan dat je fiets wordt gestolen,” zegt Huug, de coördinator van deze week, tegen 400 mensen op en rond de tribune op het grote grasveld.
De presentaties in de avond, daar horen de zakelijke mededelingen bij. Over overvolle vuilcontainers en gevonden voorwerpen.
Er is een i-Pod nano zoek. Dat steekt. Dingen raken hier niet kwijt. Ze worden gevonden.  Een paraplu, een tube Calvin Klein lotion.
“Gisteren kwam iemand een gulden brengen. Op het grote veld gevonden.”
Dat ontroerde toch 400 mensen, en Huug.

*

Ik stel me voor dat je van onweer alleen snel dood kan gaan. Een harde knal, en weg. Of een boom precies op je hoofd. Daar kun je nauwelijks last van hebben. Maar ik heb nog plannen, en thuis houden minstens drie mannen van mij. Dus zit ik in de auto en wacht tot er drie flitsen achter elkaar meer dan 10 tellen ver weg zijn. Het is raar eenzaam in een auto langs een zandweg. Voor mij zie ik ook iemand in een auto zitten. Ook zij – ik zie een paardenstaart – speelt met de ruitenwissers. Dat troost dan weer.

*

Waar ik de tent ook opzet (de familietent, waar wij met z’n vieren ruim in passen), ik sta in de weg. Omdat er geen vakken zijn aangegeven in een staatsbosbeheercamping, maar vooral omdat de scheerlijnen lang zijn. Inkorten kan nauwelijks, dan kan de luifel niet doen wat de luifel moet doen.
En daarom ga ik de week voor ik naar Buitenkunst afreis,  altijd even bij de Action langs. Om glow-in-the-dark-staafjes te kopen. Die buig ik dan tot een ringetje. Elke verre scheerlijn eentje. Ik bewaar er zeven. Voor elke avond één, om mijn pols. Val ik ook niet over mezelf.

*

Ja heerlijk, rustig opgestaan, vaak pas na acht uur, met niet teveel zoet ontbijten – de wespen hè? – flink koud douchen want het werd nog warm genoeg, drie, nee vier! boeken  gelezen. Niet gebreid, daarvoor was het echt te warm. Een dag plagiaat bedreven, een dag geknipt en geplakt uit boeken, nog een songtekst geschreven, een slaapliedje gezongen voor 60 kleuters, over zandpaden gelopen in het aardedonker met een fles wijn aan mijn mond, teken leren verwijderen, jongeren zien dansen, marionetten in bossen zien hangen, mensen met een kinderbed om hun rug. Ja, echt heerlijk. Jij ook een fijne vakantie gehad?

*

Nog maar een paar jaar geleden hoorde je er verzoeken om een mobieltje te mogen lenen. Je checkte zelf je voicemail, rondlopend, op zoek naar bereik. Toen kwamen de opmerkingen over lege batterijen. Vaak gevolgd door ‘jammer dan’. In de toiletblokken branden lampen. Hoeveel meer elektriciteit hebben we nodig?
In 2010 kun je het mobieltje, de i-Phone, de Blackberry, de filmcamera, opladen in de administratiekeet. In een krap kastje – het moet nog een bijzaak blijven (of lijken?) – op twee planken liggen zo’n 15 stekkerdozen, met een kleine honderd stopcontacten.  Dagelijks krioelen zwarte draadjes op weg naar de dagelijkse eenentwintigste-eeuwse voeding.

*

‘Houdt u van een uitdaging?’
Het is me nog nooit gevraagd door een jongetje van zes. Hij friemelt met z’n handen aan zijn korte broek.
‘Ik moet heel nodig plassen. Ik moet zo nodig plassen.’
Ik zie een blauw plastic tuutje tussen zijn vingers. Het glimlacht hier zo makkelijk.
Hij friemelt en friemelt. Zijn T-shirt is nat, zijn broek ook.
‘Ik moet zo nodig plassen, ‘ zegt hij nog een keer. Zijn gezicht vertrekt van de inspanning.
Manneke Pis spelen met een gevuld ballonnetje wil dit keer niet lukken.
‘Morgen dan maar?’, opper ik.
Hij kijkt op, en glimlacht.

*

Dit is de muziek die ik deze week hoorde:
- De Maria Vespers, van Monteverdi, vooral het eerste gedeelte, de sopraanstem.
- Every time we say goodbye, later in de week met name, in the uitvoering van Simply Red.
- Daniël Lohues, Ten Oosten Van De Iessel, de hele week eigenlijk.
- Flarden Bach: aria’s uit de passies, Bist du bei mir, cello-suites.
- Schläft ein Lied in allen Dingen, de mooiste canon aller tijden.
Alles in mijn hoofd. Bij Buitenkunst is geen versterkte muziek. En ik heb geen i-Pod nodig. Ik doe het met mijn hoofd.
(Story of my life, zo wie zo, altijd.)

*