(Uiteindelijk vroeg zei hem, maar dat is voor dit verhaal niet relevant.)
Ik was tien jaar en wij werden bijna wereldkampioen. Ik ben nu 46 en wij zijn bijna wereldkampioen. Al 36 jaar zijn wij (ben ik) bijna wereldkampioen. Al 36 jaar weten hoe het geweest had kunnen zijn. Had. Kunnen. Zijn. Al 36 jaar noopt iets (masochisme? historische interesse? gedeelde smart?) mij de verhalen te herhalen en te herhalen. De schwalbe van Bernd Holzenbein, de bal op de paal van Robbie Rensenbrink, Herman Kuiphof (koning voetbal hebbe zijn ziel) zijn we er toch weer ingetuind en Wij waren de beste.
Nog 72 uur voor de aftrap. Bestaat er ook zoiets als voor-weemoed? Dat als het gelukt is, en we wereldkampioen zijn, dat het dan over is. In één keer zullen ze zijn geheeld: de krassen op mijn (kinder)ziel, de traumata van de jaren zeventig. Weg zijn de anecdotes van de omgevallen orgelkruk, de eerste kleurentelevisie, de stukken brie die tegen het beeldscherm werden gegooid. Zesendertig jaar hopen en verwachten sluit ik af. En dan? Dan zijn we het.
Wat dan?
1 opmerking:
Het lijden dat men vreest is vaak groter dan het daadwerkelijke lijden; het smachten is meestal intenser dan het feitelijke geluk.
Als 'we' de nog enige ontbrekende voetbalprijs gaan winnen, is het dan voorbij? Zijn we dan niet meer scherp? Of moeten we gewoon weer dertig jaar wachten in de wetenschap dat we verdomd dichtbij waren? Ik wil me er eigenlijk niet mee bezig houden.
We zijn nog in de race en dat is wat telt. Wat nodig is is gedaan, niks meer en minder. Verder blijft nog een dikke 60 uur de focus en trance in tact. We beantwoorden zondagavond laat pas of het WK geslaagd is en de missie is geslaagd. Zo voelt het bij mij en de spelers en coach stralen het uit.
Een reactie posten