Het is vandaag de warmste dag ooit, zegt de mijnheer van het journaal. Ik veer op. Há, dan hebben we die vast gehad! Tot nu toe, zegt de mijnheer er nog achter aan. Da's gemeen, dat telt niet meer. Dus. De warmste dag is achter de rug.
De jongste leeft naar de aftrap toe, zoals ik in 1978 naar de finale Nederland-Argentinië. Allebei 14 jaar, het klopt als twee bussen. Ik ben akelig ontspannen. Buiten kom ik vandaag niet. Soep met brood is nog wel ergens te vinden. Alle gordijnen en luxaflexxen zijn dicht, dus aankleden hoeft niet, een sok breien kan toch, ook al meet het binnen 26 graden en buiten nog 7 meer. Bovendien..
Eerlijk zijn? Heel eerlijk zijn?
Ik gaf ons geen kans. Geen enkele. Geen centje. Ik was niet eens teleurgesteld van tevoren. Ik berustte al. Alle fases had ik al doorlopen, nog voor de spelers aan de warming up waren begonnen. Ontkenning, woede, intens verdriet. En toen de berusting. Dat breit heerlijk op een te warme dag.
Toch kijken natuurlijk, hè. Eigenwijs.
1 opmerking:
Leuke serie! Ik verheug me al op het stukje van komende dinsdag... We spelen tegen de Uruguyanen (Uruguyezen?)
*pramme*
Een reactie posten