Recht(s) zo die gaat

Ik heb wat uurtjes tijd te doden. De binnenstad van Den Haag is vriendelijk vandaag. Knerpende trams, beschaafd zonnetje, boekhandel, wolwinkeltje. Ik beland op het Binnenhof. Daar gebeurt het, deze zomer. De ijscoman geeft mij een ijsje. Er is een bankje in de schaduw.
Ik brei vaak, zo vaak dat ik ook wel eens niet thuis brei. Net zo makkelijk brei ik in de trein, of op een bankje op het Binnenhof. Ik fantaseer een geïnteresseerde Femke Halsema, en dat we dan via mijn werk op het hare kunnen komen. Ik wil haar best wat tips geven, harten onder de riem steken en luidop prijzen. Aan haar ligt het niet, denk ik.
Als Maxime Verhagen naar buiten komt, klontert een groepje journalisten en cameradragers om hem heen. Ik hoor op de radio in mijn oor wat hij zegt. Hij weet nog niet of hij informeel wil gaan doen met de VVD en de PVV, daarover moet hij zijn fractie raadplegen. (En dan nu het eerste en enige agendapunt: Gaan we informeel overleggen? Ik zou graag tot een helder en eensluidend standpunt komen. Wie mag ik als eerste het woord geven?)
Dan zie ik Emile Roemer op de rug. Weer holt het journaille over de keitjes. Ik brei op mijn bankje. De toeristen, de buitenlandse, maken foto's van de fontein, en van mij. Het blijft lang leeg naast mij. Dan toch een vriendelijke meneer. Die kijkt en kijkt en kijkt naar het werk in mijn handen, maar er niet over praat. Wel over Nijmegen, de formatie, zijn ontmoeting met Wouter Bos op dit bankje, zijn dochter. Ik antwoord eenlettergrepig, niet al te onvriendelijk. Mijn breiwerk vordert. Geen idee nog wat het wordt. De man kijkt, maar vraagt nog steeds niets.Ferry Mingelen hangt onderuitgezakt te wachten.
"Ik heb wel vertrouwen in Lubbers," zegt de man.
Ik heb geleerd een man als Lubbers uit principe te wantrouwen, maar vandaag gaat niemand dat wat aan. "Ja?" lijkt mij een passende reactie.
De man knikt lang en langzaam. "Lubbers gaat er ongetwijfeld iets verrassends van breien."