Het is niet dat ik niet weet hoe te handelen in geval van een rampje, zoals een hoosbui. Of twee. Of een hele lange. Zo eentje waarbij de binnentent onder loopt, ook al staat de tent als een huis op precies de goede plek. Gewoon omdat elke tent onder loopt in de nabije omtrek, simpelweg omdat de hoosbui vier uur duurt.
Het is niet dat ik dan niet adequaat droog houd wat droog gehouden kan worden, niet dat ik niet weet dat ik dan het beste een dagje naar huis kan gaan om de boel te laten drogen.
Het is niet dat ik opzie tegen nog een paar van die buien, tenslotte houd ik van regen, zeker na zon. De eerste bui (eentje met veel felrood in het midden) komt om vijf uur vanmiddag, zegt de buienradar. Ik kan best zelf pannetjes onder de waterval van de luifel zetten, ik kan kleren in een plastic zak stoppen, ik op een fleece gaan liggen, die zich vol kan zuigen als het water omhoog komt. Ik kan zelfs bukken en de boel weer droog dweilen met een handdoek.
Kamperen in je eentje is hemels. Als je die ene maar mee kon nemen die zegt dat het allemaal goed komt. En dat dan ook zo is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten