Ik probeerde me voor te stellen hoe het zou zijn als je, zeg al 15 jaar, niet meer in je eigen land woont. Uit vrije keus of uit noodzaak. En dat er dan in je nieuwe land een erwtensoepfestijn wordt gehouden, of een schaatswedstrijd. Zou ik dan gaan, met een vlag om mijn schouders en blij schreeuwen en de hele dag lachen? Ik sluit het niet uit.Sinds juli 2000 had ik niet meer zo lang in de zon gezeten. Elk half uur factor 30 heeft de schade beperkt gehouden. Verder was alles perfect. Alles? Ja, alles. De athleten en hun prestaties waren weergaloos, de mensen voor naast en achter ons spraken vrolijk, het zicht op kogelstoten en -slingeren en alle loopnummers was uitstekend. Ook het polsstokhoogspringen was goed te volgen. De stadionspeaker was niet te luid en to the point, het gezelschap meer dan te pruimen, de kersen werden in puntzakken verkocht. Naast ons kwam een discuswerper zitten, de jongste ving een bos bloemen van een verse blijde winnaar. De wave kwam pas helemaal op het eind.
En dan de Ethiopiërs. Ze waren er in groten getale. Natuurlijk om hun sterren aan te moedigen. Lachend, dansend. Onvermoeibaar met hun warme vlag, waar ons roodwitblauw maar kil bij afsteekt.
Geef me nog zo'n dag en ik overweeg serieus om te gaan sporten.
4 opmerkingen:
mooi stukje weer. en zo herkenbaar! dat gevoel heb ik onlangs gehad bij de turnuitvoering van nummer laatst. gelukkig ben ik te stram om nog turncapriolen te leren dus hoef ik van mezelf al direct niet meer (maar in mijn dromen maak ik dan nachtenlang de meest prachtige salto's en tumbling-series)
PS op je lezende vrouwenblog kan ik niet reageren maar Henner gebruik ik boven mijn leesblog. Zo'n mooi plaatje!
Bij zo'n warmte als vandaag blijf ik toch liever op de tribune zitten, hoor.
Altijd fijn als blijkt dat (blog)liefde voor boeken én sport samen kan gaan. Een tip voor volgend jaar misschien?
Een reactie posten