Sinds het bestaan van email en vooral sinds het steeds meer de de functie van de papieren geschrift heeft overgenomen wordt dit laatste aangeduid als slakkenpost. Alsof het werkelijk eeuwen duurt voor wat nu hier voor mij ligt in woord, bij de geadresseerde kan zijn. Terwijl de werkelijkheid gebied te zeggen dat het niet de postbezorger is die zijn of haar tijd neemt, maar het onze eigen luiheid om naar de brievenbus te lopen is, die maakt dat post er weleens langer dan een dag over doet.
Hoe heerlijk is het thuis te komen en post op de mat te vinden. Anders dan de in folie gehulde week- en maandbladen, die toch zelden een verrassing vormen. En de meeste vensterenveloppen worden meer geduld dan dat ze welkom zijn. Ik duid natuurlijk op de brief, de ansichtkaart, en - o heerlijkheid - het pakje, dat daar juist op mij ligt te wachten.
Al eerder vertelde ik daarom zo enthousiast over postcrossing te zijn. Zo'n twee maal per week valt er een kaart uit Australië of Finland op mijn mat. Enig. Nog leuker zijn onverwachte kaartjes van vrienden. Je zult toch thuiskomen van de eerste dag op je nieuwe werkstek en dan zo'n lief kaartje aantreffen!
Ik neem het me voor de zoveelste keer voor: ik ga meer kaarten schrijven! Op 21 maart schijnen er leuke nieuwe postzegels van 44 cent uitgebracht te worden. Thema: lentebomen. Ik zit tegenwoordig uren per week in de trein. Als het ooit geldt, dan toch zeker nu:
1 opmerking:
Nu ga ik me eens echt verdiepen in dat postcrossing. Lijkt me heel leuk. En over slakkenpost gesproken. Ik bestel regelmatig grote dozen (M-bags) boeken in Amerika. Die doen er drie maanden over !
Een reactie posten