zondag 25 maart 2007

Jezus' tong

De jongen op het podium heeft ze niet eerder gezien. Hij draagt een witte kabeltrui boven een stonewashed spijkerbroek en afgetrapte gympen. Zijn haren zijn aan de lange kant. Hij knikt even naar Magda, die achter de vleugel zit, en neemt positie in met zijn gezicht naar de lege zaal. Dan glimlacht hij naar haar.
Eliza is verbaasd. Hoe oud zou hij zijn? Tweeëntwintig? Vijfentwintig, hooguit. En dan al zo’n rust, zo’n zelfverzekerdheid uitstralen. Ze ziet nu ook dat hij niets in zijn handen heeft. Toe maar, hij wil het uit het hoofd doen. Ondanks zichzelf beantwoordt Eliza, vanachter haar tafeltje, zijn glimlach, en minder bars dan bij de vorige kandidaten vervolgt ze:
“Jij komt voor de Christuspartij. Ik wil drie delen van je horen. Het recitatief rond het laatste avondmaal, de dialoog met de hogepriester, en de kruiswoorden. Ik doe de evangelist en de andere partijen, Magda volgt ons. Geen gepraat vooraf of tussendoor. Op jouw teken starten we.”
Meestal volgde nu een nerveus bladeren, en werden passages in het klavieruittreksel gemarkeerd. Om de kandidaten gerust te stellen, keert Eliza hen de rug toe, slentert naar de achterwand en bestudeert de vergeelde reproducties.
Nog voor hij zijn stembanden maar één keer heeft aangespannen, en klank heeft gemaakt, voelt Eliza hoe haar rug warm wordt, als zit ze achter glas op een vroege lentemorgen. De gloed verspreidt zich door haar hele lichaam. Hij zet in. Nehmet, esset, dass ist mein Leib.
Werktuigelijk zingt Eliza met haar zuiver, geschoolde stem de frases van de evangelist, Bachs verteller. De stem van de kandidaat-christus omvat de hele ruimte en is toch zacht. Hij blijft haar aankijken, maar niet om steun te zoeken. Zijn uitgestoken hand lijkt haar hart te omvatten. Eliza drinkt zijn woorden. Als hoort ze het verhaal voor het eerst, zo treft haar zijn trotse houding bij de hogepriester.
Aandacht voor dictie, valse lucht of onzuiverheden heeft ze niet. Jezus zelf staat voor haar en vertelt zijn lijdensverhaal. Eli, Eli, lama, lama asabthani. Ze zakt op de stoel neer, vechtend tegen plotseling opkomende, hete tranen. Nu zou ze hem moeten laten gaan.
“Dank je. We nemen nog een paar zaken door. In de gang zit de volgende kandidaat waarschijnlijk al. Leen daar de muziek van.”
Hij heeft nog steeds niet gesproken. Eliza ziet hem soepel, zwevend bijna, het trappetje van het podium nemen en naar de deur lopen.
“Ga niet weg, blijf!” wil ze hem naroepen. Hij mag niet verdwijnen. Hij kan antwoord geven op alles wat ze altijd al heeft willen weten. Waarom prijst iedereen mijn oordeel over anderen, maar waarom vind ik er zelf niets aan? Waarom ben ik nog steeds boos dat ik zelf geen solo-carrière heb? Wat is mijn taak in dit leven? Ze hunkert naar de antwoorden. Elk antwoord zal als brood zijn, als manna in de woestijn. En alles wat hij zal zeggen zal waar zijn. Ondanks zijn afwezigheid blijft ze gevuld met warmte; ze voelt geen lijf, geen dorst, alleen een gouden lichtheid. Wahrlich, Dieses ist Gottes Sohn gewesen.
Magda, die de hele morgen nog geen woord heeft gesproken, laat opeens een kort lachje horen.
“Maak je geen illusies. Theo zoent geweldig, ik kan niet anders zeggen. Maar voor meer dan een avondje tongen is hij niet in.”
Zoals tijdens een diavoorstelling elke dia de vorige naar de duisternis verdrijft, zo verdwijnt het alomvattende geluksgevoel. Eliza krimpt ineen. Ze staart naar haar handen, die bezoedeld voelen. Haar tong plakt misselijkmakend tegen haar verhemelte. De gouden lichtheid is vervlogen.
Theo komt binnen en staat in vijf stappen weer naast de vleugel. Eliza’s stem galmt door de ruimte.
“Boek open. Vanaf jouw eerste inzet, maat 19. Denk aan je uitspraak, je s’en zijn slordig geplaatst. Zuiniger met zelf bedachte versieringen: Bach heeft genoeg aan zichzelf. En bewaar die theatrale armbewegingen maar voor de opera.”
Hij glimlacht niet meer. Vlak voor hij inzet kijkt hij even opzij naar Magda, en knipoogt.

Geen opmerkingen:

 

blogger templates | Make Money Online