Mattheus 19:26

Zonder afzender bij ons in de bus gedaan. Door een aardse helper van de Almachtige, naar wij vermoeden. In de met veel plakband weer dicht gemaakte envelop van de verjaarskaart voor de oudste zoon, die ruim twee maanden geleden verjaarde.
Niks is onmogelijk. Vertel ons wat. Je kunt dus een kaart krijgen die niet voor jou bestemd is, die open maken, twee maanden laten liggen en dan aan de rechtmatige eigenaar doen toekomen.
De jongste zoon is deze week met Grieks begonnen. De taal van (onder andere) het nieuwe testament. Ook voor hem zat er een quote bij: God is de alfa en omega het begin en het einde.
De achterkant van het notitieblaadje biedt nog meer. Als een lekkende kraan nog een citaat: Jezus is de heelmeester. Neem Hem aan en eeuwig leven is gegarandeerd.

Het meest intrigeert me de 4 in Sorry 4 het openmaken. Het handschrift suggereert een ouder iemand, maar deze sms-taal ertussen? All things are possible!

Wakker in een vreemde wereld

Het nog niet ontdekte Umbri-volk leeft uit de zon. De zon wordt als de duivel beschouwd, met de maan als zijn nachtelijke kwaadaardige maatje. De wezenlijke zaken in het leven spelen zich in het donker af: eten, spelen, vrijen.
Bij daglicht valt de Umbri-man of –vrouw positief op door een lichte huidskleur. De lelieblanke neus is het ultieme schoonheidsideaal. Ter bescherming dragen velen dan ook een neuskap. Het ontwijken van zonlicht brengt de Engelse ziekte met zich mee, al zal het op hun eiland niet zo heten, want waar wij hen niet kennen, zullen zij onbekend zijn met de Engelsen. Een stevige wandelstok is dan ook een noodzakelijk attribuut. Volwassen is men zodra het gezichtsteken is toegebracht. De inkeping in het gelaat wordt bewust tot hevig pussen en etteren gebracht, zodat een levenslang litteken gewaarborgd is. Aan dit teken herkent men elkaar in de donkerte.

De opdracht van de eerste buitenkunstdag luidde:
Verzin een onontdekt volk met eigen gebruiken. Tot zover geen probleem. Maar dan: Geef vorm aan de specifieke gebruiksvoorwerpen/kledingstukken/rituelen van het volk. Materiaal vrij.

Mensen met weinig ervaring in de beeldende kunst vallen op doordat ze figuratief werken en veel, te veel, oog voor detail hebben, vertelde een kunstgenoot mij later in de week. Ik ben een wandelend voorbeeld. Waar de rest van de ruim twintig mensen met gips en klei en stukken touw driftig aan de slag gingen, en tot onbegrijpelijk fraaie voorwerpen kwamen, knutselde ik een niet te herkennen neuswarmer. Die vervolgens weigerde te blijven zitten op het stuk karton. Een stuk karton dat ik met gevaar voor al mijn vingers met een afbrekend mesje in een gezichtsvorm had gehakt. Waarom weigert lijm bij mij zijn functie te vervullen? Tot na de lunch trok ik de vellen alleslijm (ha!) van mijn handen. De feedback van de meester was mild maar genadeloos. Waar dat touw voor diende? Ja, hallo, het ding moet toch opgehangen worden? Ik zou misschien nog iets met twee handen kunnen doen? Eéntje dan, vooruit. Die omkrulde als was het sigarettenvloei. De rest van de middag vermeed ik de meester. Ik schuilde achter de bomen, spoelde eindeloos de kwasten, en zeulde ver voor sluitingstijd de banken weer terug naar de grote tent.

Ik was weer terug in 1969. Ik wist het toen nog niet, maar ik smachtte naar het woord. Letters in rij en gelid, verhalen vormend. Voor mij, door mij. Maar ik moest mijn duim diep in een homp weerbarstige klei drukken. Ik moest kuikentjes prikken, zwarte pietjes uit wc-rollen toveren, kleurpotloden slijpen. Het werd mijn wereld niet. Ik vond dat ik het echt probeerde, maar de frustratie van het niet begrijpen en niet begrepen worden was groot. In de hoek moeten staan omdat je naast je lijmmatje hebt gelijmd, of omdat je efficiënt in één rats het kuikentje met de prikpen uit het karton snijdt, mijn dysknutselarie werd niet erkend.

Veertig jaar later en ik deed nog een keer een poging. Een pinguin in de Sahara ben ik. Hier wordt geen grens verlegd.

Ajax is een schoonmaakmiddel

We schreven volgens de methode van de writing machine. Vijf minuten non stop schrijven. Pen op het papier en niet meer loslaten. Schrijven wat in je opkomt. Desnoods vult het blad zich met bla bla bla ik weet niks meer wat schijnt de zon fel.

Ter inspiratie hadden we onze handen, neus, ogen en oren gebruikt aan/in/met een keur aan schoonmaakmiddelen. In de originele verpakking, overgegoten in bakjes, aangevreten door gebruik, afwasborstels, vuilniszak, brillo-sponsje. Hoe ruikt het? Wat komt in me op?

Mijn resultaat was een litanie tegen het 020-clubje. Over de teleurstelling die je kunt voelen als een nieuw verworven kennis voor die club is. Over het verraad van zussen die met Amsterdammers trouwden. 's Avonds mocht ik presenteren. Om kwart over tien in het donker nog even mogen schreeuwen, na bijdragen van anderen, mono- en dialoog over huidschilfers onder nagels, menstruatiebroekjes en kieteldood: het was weer niet uit te leggen bijzonder.

Alleen op reis krijgt eigen rituelen. In het donker van de tent speel ik dat ene dagelijkse potje Snake op de computer, en vraag ik met mijn fossiele mobieltje het laatste nieuws op. Nog nagenietend van de beleving op het toneel van graszoden lees ik:

NIEUWS: Politie zet ongeveer 100 Ajax-supporters stad uit wegens wangedrag. Voetbalfans zouden zich hele avond hebben misdragen.

Week 160

Jaren ben ik onderzoeker geweest. Deze methode is nieuw voor me. Een groep mensen die de hele week samen is geweest, maar elke dag diverse workshops heeft gevolgd, in retrospectief aan laten geven welke dag men waar mee bezig was. Eigenlijk moesten we heel stil zijn.

Het zou geen buitenkunst zijn als het ook geen kunstproject was. Of we stil wilden zijn (dus) en zo veel mogelijk wilden filmen. Hierbij mijn resultaat. De rest is op Youtube te bekijken. Ook vanaf de tribune.

't Voelde bijzonder onvolwassen om vanmorgen te lopen janken over de zandpaden. Tant pis. Volgend jaar ga ik twee weken.

Van het één ...

'Ik dacht eigenlijk aan de andere wand.'

'Niet tegen de buitenmuur? Okay, kan ook.'

De drievoudige boekenkast moet verkleind tot een tweeledige, of een enkele. Die megacactus in de hoek verplaatsen we naar de erker. Dat moet samen, en met behulp van een sjaal om het gevaarte, om niet geprikt te worden. Vader en zoon klaren de klus. Boeken sjouwen, heel veel boeken sjouwen. En CD's, heel veel CD's. De oudste ruimt vast wat behangsnippers van zijn kamer, daar gaan we morgen wel weer verder. De moeder begint aan haar kasten 'Engels'. Er moet ruimte komen voor de nieuwe schoolboeken. Overal wordt oud stof bruut van de plaats gezogen en geveegd. Nu we toch bezig zijn, dan ook maar die muur even sausen? Haha.

Drie keer op en neer naar Albert Heijn voor dozen. Mag de Wuppie weg? Ogen dicht en naar de container. Met skatebeschermers voor peuters, met sjaals uit de jaren tachtig, met een ooit mooie doos van een kerstpakket. De boeken stapelen zich op. Sommige mogen naar zolder.

'Mag dit semi-antieke krukje weg?'

'Van mij wel.'

'O. Ik zet hem nog wel even hier neer.'

Dan is de wand bloot en spreken we serieus over de lelijkheid van het bouwbehang. Gebroken wit? Even gauwgauw, later voor het echie? Maar tja, dan moeten we echt nieuwe gordijnen, want die steken dan nog viezerder af. Mams naar de Hema. Vijf weken levertijd, maar ze komen, de gordijnen. Thuis zakt die ene overgebleven kast tot een griezelige ruit. De Gamma levert genoeg verf en afdekfolie.

Waar eindigt dit?

Voor de lezer interessanter: waar begon dit? Dat weten we. Vrijdag komt-ie: 1 meter 48 breed, die niet op de tocht mag, en een sieraad in je kamer moet zijn. De piano.

(De jongste heeft oorontsteking en mag doen waar hij zin in heeft. "Stop eens!" commandeert hij. De vader staat stil. "Is hetgeen ik waarneem niet slechts licht, en dus geen materie? Kun je in werkelijkheid niet al 5000 kilometer verderop zijn?" "Jazeker", zegt de vader, "of al jaren dood".)

Terra cognita

Roger Federer is het eerste dat in me op komt. Aangeharkte openbare ruimte. Een straat in Lugano waar ik van had durven eten. Plastic sandaaltjes waarop ik door de sneeuw liep, 28 jaar geleden. De wolwinkel, door velen drie suisjes genoemd. Een grote klok, in Bern, op een rare straathoek. Een vieze zielige beer in een kuil. Het is het land waarheen de Von Trapps vluchten, de jongste op de rug van de vader. Chocola natuurlijk! Milka. Toblerone ook? Het land van vier talen. Van het nog nooit bewust gehoorde Retroromaans. Van een vignet om doorheen te mogen rijden. Van best dichtbij, in vergelijking met Italië of Zuid-Frankrijk. Ik weet dat er de hoogste bergen en de zuiverste lucht zijn. Dat er de prachtigste treintochten te maken zijn. Dat er gletschers zijn, waar ik niet op ga. Die snoepjes met al die kruiden op de verpakking, en raclette, kaasfondue en Werther's echte. Ik weet nog van een pension met gasten die binnen een paar dagen namen droegen als Claudius, en De Schommelstoel. Van een veldboeket, geplukt voor haar 47ste verjaardag.
We keren terug. Nieuwe herinneringen ophalen.

Het feest kan beginnen

Hoera, ik ben aangenomen!

Vanitas vanitatum

Mijn hobby’s beleef ik passievol, en tijdelijk. Op het moment van het naderend hoogtepunt van de hobby zul je bij mij geen gehoor vinden dat deze hobby ooit niet meer zo’n grote hobby zal zijn. Toch dooft de liefde, vroeg of laat. Om plaats te maken voor een prachtige nieuwe Hobby.
Zo startte ik als één van de eerste in Nederland met bookcrossing. Mijn startpagina was het Nederlandse forum. Er ging geen week voorbij of ik liet wel één of twee boeken los. Broches maken, heb ik ook gedaan. Knippen en plastificeren. Wekenlang niets anders. Ik leerde nieuwe instrumenten spelen: trompet, hobo. Na een tijd of tijdje doofde de liefde, of kwam er een baby tussen. Ik kan zo nog zeker tien voorbeelden (drie dan: fitnessen, postcrossing, webloggen.) Alles is ijdel.
Eén van de geneugten van een Grote Hobby zijn de spullen die ervoor nodig zijn. Dat schaartje met die perfecte scherpe punt, alle werktuigen om zelf hoborieten te snijden, een kaartenmolen.
Op dit moment beleef ik een hyperbreiperiode. En net als altijd kan ik me niet voorstellen dat ook dit zal verflauwen, of zelfs stil zal komen te liggen. Dan is weer een deel van het overvolle huis voller geworden: met een zak vol resten wol, en naalden (met knop, dubbelpuntige, rondbreiers, bamboo).

Zonder veel zelftherapie accepteer ik mijn tijdelijke passies en de ontrouw die er op volgt. Ik heb maar één vraag: wat zullen de volgende Hobby’s worden? Dat ik opsta met een warme gedachte: Hoera! Ik mag weer …. Of dat ik een stedentripje maak en allerlei winkels afloop op weg naar: … Of dat er een verjaardag is en ik niet over mijn werk praat, maar natuurlijk over: ….

Pianospelen?
Italiaans?
Vliegeren?
Borduren?
Boekbinden?
Darts?

Praise the Lord

Ik kan me niet herinneren dat ik het eerder heb gedaan. Gewoon naar Leicester Square, zeggen wat je wilt en met een kaartje de deur uit lopen. The feel good event of the year riepen alle reclamebordjes langs de metroroltrappen me toe. Dat trok me. Lion King en zo nog een vijftal overbekende trekken vooral niet, moet ik zeggen.

't Is nog een hele happening, zo'n musical. Mien uit Assen en Jan met de pet uit Frankrijk, Duitsland, Nederland en vooral Amerika (US of I presume) zijn breed vertegenwoordigd. Ik probeerde mijn omgeving te blokken en mijn aandacht op het toneel gevestigd te houden. Op rij U, als ik goed tel rij 21, nog best een opgave. Het licht was fantastisch, het zingen meer dan okay, de verhaallijn zuigt, maar op die slak moetje geen zout leggen. Ik miste de actualiteit - waarom deed geen van de dansers/zingers nou even een moonwalk?

In het programmaboekje gaan de advertenties ervan uit dat je nu toch minstens óf in de Heer geraakt bent óf meer gospel wil horen. Dat laatste altijd, Heer, altijd. We can go to heaven. Tenzij daar ritmisch meegeklapt wordt door Mien en Jan.

Shop till you drop (2)

Eén van de aantrekkelijke kanten van London is dat het allemaal van die grappige kleine dorpjes aan elkaar zijn. Een soort zevenoog, of zo je smakelijker vindt, een margrietwiel - een brood dat we twintig jaar geleden op zaterdagochtend op de Nobelstraat in Utrecht kochten.

Ik metro'de en buste vandaag naar Putney en naar Angel. Zeven uur op de voeten met zo nu en dan even op het pluche zitten. Mijn teennagels zijn spontaan alle het vlees in gekruld, de kuiten geïmplodeerd en de rug een wrak, maar wat was het weer heerlijk, dat rondsjouwen. In volstrekt eigen tempo naar volstrekt eigen bestemmingen. (Had ik al verteld dat in Putney en Angel leuke wolwinkeltjes zijn?) En net als je denkt niet gelukkiger te kunnen worden, met een flinterdunne drizzle op mijn coupe dix doigts, kom ik een afgelegen Waterstones tegen en zijn de cadeautjes voor de zonen ook binnen.

En dan moet mijn 'feel good experience of the year' nog komen!

Met stip in de top 3 van lekker toetjes

White chocolate and ginger cheesecake served with a chilli toffee ginger sauce. Werkelijk onovertroffen. Stom genoeg had ik geen fototoestel bij me, maar het internet staat weer voor niets. Nooit geweten dat gember zo lekker kon zijn. Ik heb uitgebreid de complimenten gedaan. Niet echt nodig, want het was bij Wagamama, een keten, en dus overal dezelfde kaart.
Toen ik een minuut later de handenblower in het toilet gebruikte ging een loeihard alarm af. Ergens was brand. We stoven gedisciplineerd naar buiten. Ik was blij voor de bediening dat ik in ieder geval al betaald had.

In dit geval een kam

Je vergeet altijd wel iets mee te nemen.

Shop till you drop

Zaterdagmorgen had ik voor het shoppen bedacht. Met een plotseling vrije vrijdagmiddag waren de winkels te verleidelijk. Waterstones en die ene wolwinkel, door de Londense Stitch 'n Bitches hartelijk aangeraden. Morgen ga ik echt los. Dit is nog maar een beginnetje :-)

Nee heb je

Het is natuurlijk een flinke gok. Vorig najaar reisde ik naar Hummlebaek voor de overzichtstentoonstelling van Per Kirkeby in één van de mooiste musea die ik ken. Dezelfde tentoonstelling zou gaan reizen, en als eerste naar Tate Modern in London. Dat wilde ik wel weer zien. Achteraf luidt de wijsheid: dat kan alleen maar tegenvallen.
In oplopende volgorde van erg:
3. Er waren in slechts twee van de elf zalen bankjes. Toen ik voor één van de doeken op de grond ging zitten, werd mij verzocht om te gaan staan. Mijn 'no thanks' werd gelukkig wel geaccepteerd. De bankjes in de zalen 3 en 11 waren knullig geplaatst. Op geen enkele manier kan je recht voor een schilderij gaan zitten.
2. De bankjes waren er al een teken van, maar het geldt ook voor de rest van de tentoonstelling: het geheel was liefdeloos ingericht. De teksten zakelijk en summier, een oersimpele chronologische indeling, zonder enige motivatie. Het licht was goed en de verdeling over de muren aardig, meer lovends kan ik er niet over zeggen.
1. Maar het ergste was natuurlijk dat de tentoonstelling niet compleet was. Knippen in een overzichtstentoonstelling, dat kan alleen maar garant staan voor een debacle. Ik miste niet alleen mijn lievelingswerk (zie boven), maar kreeg nu iets voorgeschoteld dat ik met Grote Stappen Snel Thuis zou willen kenmerken.

Op zich wordt dit allemaal goedgemaakt door de rest van het museum, de onvolprezen museumshops (meervoud!), de wandeling over de northbank en de mileniumbridge er naar toe, en het nog steeds heerlijke wandelweer toen ik - uren eerder dan ik had verwacht - weer naar buiten kwam.Maar een beetje jammer was het wel.

Ramptoerist

Ik had al heel wat sirenes gehoord terwijl ik etage 5 t/m 1 van Waterstones snoot. Buiten zag ik waarom. Pikzwarte wolken kwamen voorbij drijven. Daar was ergens een megafik! Ik heb vijf minuten de ramptoerist uitgehangen, een fotootje gemaakt en ben toen maar weer doorgelopen, mijn eigen heilige vuur achterna.
In de wolwinkel kwam de buurman van yogawinkel de eigenaresse informeren. Een kantorenblok aan Dean street, had hij horen zeggen.

De o ja experiences

Vanmorgen, straks, na het ontbijt, het hoogtepunt van mijn reis. In ieder geval het doel waarom ik hier ben gekomen. De tentoonstelling van Per Kirkeby bezoeken in Tate Modern. Eenmaal in London zou ik het vergeten en bedenk ik: ik had ook moeten gaan als er helemaal geen tentoonstelling is. Wat een heerlijke stad is het toch. Twee aha-erlebnissen:


The underground, what a place to be. Ze zouden me vier dagen in het systeem mogen opsluiten. Ik reed al weer op the Circle, the Hammersmith, the Central en de Metropolitan line. Die laatste per ongeluk (O, wacht even, verkeerde kant op - geloof ik ...), maar dat geeft helemaal niks. Geen haast hebben en je laten leiden.

Om het hoekje van het hotel zit een supermarktje. Open van 7 uur 's ochtends tot 11 uur 's avonds. Vet handig. Dus moeten er crisps. De prawn flavour was op, maar ik kwam naar buiten met de onion&cheddar en de niet te versmaden thaise variant. With real ingredients!

Stitch'n Bitch London

Zo zit je in hartje Zutphen temidden van mede-breisters en zo zit je twee avonden later in hartje London. Deze dames, gemiddeld zo'n 30 maar liefst, komen elke week op een andere plek bijeen. Wel altijd dicht bij een metrostation. Ahum, 't is maar wat je dichtbij noemt, tien minuten lopen. Gelukkig zijn alle Engelsen die ik de weg vraag overvriendelijk en brengen me tot aan de tafel van het café.

De overeenkomsten zijn groter dan de verschillen: we voelen aan elkaars garen, we bewonderen elk individueel product, we praten over andere hobbies, over maffe patroontjes, over onze mannen die gelukkig hele dure hobbies hebben (dat laatste was dan niet mijn onderwerp).

Mijn manier van breien wordt 'throwing' genoemd. Highly inefficient noem ik het. Ik word niet tegengesproken.

Dan zie ik een Noord-Londense (maar ze hoeft maar 5 kwartier in de bus te zitten, hoor) een sok breien. Is dat niet ....? En ja hoor, van de 12.000 sokkenpatronen die op Ravelry staan kozen Iris in ik dezelfde:

The cupboard under the stairs

Altijd fijn, alleen reizende gasten. Zo raak je als hotel je minikamertjes aan het einde van de gang nog eens verhuurd. Maar de ramen kunnen open en de badkamer is bijna nog groter dan de ruimte met het erg korte bed.

You cannot go wrong, zei de vriendelijke jongen bij het inchecken, toen ik naar het internet op de kamers informeerde. 't Is nog waar ook!

Alleen reizen geeft een heerlijk globetrotterig gevoel. In een paar uur door vier landen! De baas van de trein naar Brussel sprak haar mededelingen zelfs in vijf talen: Nederlands, Frans, Duits, Engels en als toetje Vlaams. De Fransen hebben geen eigen woord voor pickpockéts, maar de Vlamingen een prachtige: gauwdieven.

Ik kocht al een kaart voor drie dagen onbeperkt metro, tot ver buiten de stadsgrenzen. Helemaal niet nodig, maar 't voelt heerlijk, al die onnodige mogelijkheden. Even langs King's Cross, voor het gevoel ook nog naar Hogwarts af te kunnen reizen.

Het onderweg gelezen boek (de eerste helft) is aantrekkelijk. Een citaatje van pagina 37:
Later that night, she said,'Talk to me in Dutch', and I did. 'Lekker stuk van me' . I growled. 'On second thoughts,' she said, 'don't talk to me in Dutch'.

London by the hour

Ik beken: ik twitter nog niet.

Maar het thuisfront wil wel op de hoogte gehouden worden van mijn doen in Londen. De mobiel is een vrijwel onverwoestbare Nokia uit de vorige eeuw. Het 'vrijwel' komt langzaam in beeld. Laat het hotel nou gratis internet toegang hebben, op alle kamers!

Houd me hier in de gaten, de komende dagen, en reis met me mee.

Van de appel, de boom, en een mislukt beest

Ik kom uit de tijd dat de meisjes handwerken kregen en de jongens handenarbeid. Ik stuntelde wat in de rondte met haaknaalden en merklappen, terwijl ik de jongens bezig hoorde met zaag en hamer. Op de middelbare school was iedereen weer gelijk, maar toch niet helemaal. De jongens moesten een robot knutselen. De meisjes een pop. Ik leverde mijn gebreide meterlange pop in die ik op de lager school nog gemaakt had. Daarna moest er een tekkel gefiguurzaagd, en daartoe kregen we maximaal tien figuurzaagjes van school. Was je dan nog bezig met zaagjes laten breken, dan moets je vijf cent per zaagje betalen. Toen de tekkel klaar was moest ik ƒ3,95 afrekenen.
Toen ik aan moest geven in welke tweede klas ik graag geplaatst wou willen worden kruiste ik gymnasium aan en motiveerde dit met omdat je dan geen tekenen en handenarbeid meer hebt.
De oudste gaat met vooral zevens en achten, en zelfs met negens, over naar de vierde klas van het gymnasium. Veel geleerd heeft hij niet, bekent hij nu, nu alles achter de rug is. Er was wel iets met klei die niet deugde en een beest dat eigenschappen moest hebben maar dan anders. Zijn prachtige lijst wordt gesierd ontsierd met een 5 voor handvaardigheid.

De jongste stond voor de onmogelijke opgaven in de laatste drie maanden meer onvoldoendes weg te werken dan zijn hand vingers telt. Voortschrijdende gemiddeldes, ook dat nog. Veel buikpijn leverde wiskunde op, en latijn. En ook frans, en nederlands. Eigenlijk alle vakken wel (behalve engels, zal hij nu willen dat ik schrijf). Maar de meeste buikpijn leverde handvaardigheid. Nog in de laatste weken moest er een mislukt beest worden gepapiermasjeet. We helpen hem met het logboek. Dan blijkt dat het mislukt beest een creatie van Niki de Saint Phalle zou moeten voorstellen. Dankzij postcrossing heb ik wat kaarten die de collage kunnen sieren. Die vallen bij juf goed in de smaak. Maar het beest blijft mislukt.

Frans en latijn worden stralend opgehaald, alle magere zesjes worden overtuigender. (Engels blijft geweldig.) Wiskunde net niet, maar niet erg. Resteert handvaardigheid. Anno 2009 mag je over met een 4 voor handvaardigheid.