Ik kan me niet herinneren dat ik het eerder heb gedaan. Gewoon naar Leicester Square, zeggen wat je wilt en met een kaartje de deur uit lopen. The feel good event of the year riepen alle reclamebordjes langs de metroroltrappen me toe. Dat trok me. Lion King en zo nog een vijftal overbekende trekken vooral niet, moet ik zeggen.'t Is nog een hele happening, zo'n musical. Mien uit Assen en Jan met de pet uit Frankrijk, Duitsland, Nederland en vooral Amerika (US of I presume) zijn breed vertegenwoordigd. Ik probeerde mijn omgeving te blokken en mijn aandacht op het toneel gevestigd te houden. Op rij U, als ik goed tel rij 21, nog best een opgave. Het licht was fantastisch, het zingen meer dan okay, de verhaallijn zuigt, maar op die slak moetje geen zout leggen. Ik miste de actualiteit - waarom deed geen van de dansers/zingers nou even een moonwalk?
In het programmaboekje gaan de advertenties ervan uit dat je nu toch minstens óf in de Heer geraakt bent óf meer gospel wil horen. Dat laatste altijd, Heer, altijd. We can go to heaven. Tenzij daar ritmisch meegeklapt wordt door Mien en Jan.
2 opmerkingen:
Mien en Jan? Die de handen tussen twee klappen op elkaar gedrukt houden tot het tijd is voor de volgende klap en die daarom zo slepend en dof klinken? Die kom ik ook steeds tegen!
Wow, nu weer drie minimochis en nog hoeveel dagen te gaan?
@José: oost west thuis best. Da's voor de portemonnee ook een waarheid ;-)
Een reactie posten