We schreven volgens de methode van de writing machine. Vijf minuten non stop schrijven. Pen op het papier en niet meer loslaten. Schrijven wat in je opkomt. Desnoods vult het blad zich met bla bla bla ik weet niks meer wat schijnt de zon fel.
Ter inspiratie hadden we onze handen, neus, ogen en oren gebruikt aan/in/met een keur aan schoonmaakmiddelen. In de originele verpakking, overgegoten in bakjes, aangevreten door gebruik, afwasborstels, vuilniszak, brillo-sponsje. Hoe ruikt het? Wat komt in me op?
Mijn resultaat was een litanie tegen het 020-clubje. Over de teleurstelling die je kunt voelen als een nieuw verworven kennis voor die club is. Over het verraad van zussen die met Amsterdammers trouwden. 's Avonds mocht ik presenteren. Om kwart over tien in het donker nog even mogen schreeuwen, na bijdragen van anderen, mono- en dialoog over huidschilfers onder nagels, menstruatiebroekjes en kieteldood: het was weer niet uit te leggen bijzonder.
Alleen op reis krijgt eigen rituelen. In het donker van de tent speel ik dat ene dagelijkse potje Snake op de computer, en vraag ik met mijn fossiele mobieltje het laatste nieuws op. Nog nagenietend van de beleving op het toneel van graszoden lees ik:
NIEUWS: Politie zet ongeveer 100 Ajax-supporters stad uit wegens wangedrag. Voetbalfans zouden zich hele avond hebben misdragen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten