Junkske

Ik heb een lofdicht geschreven op ons nieuwe ambtelijk onderkomen. In sonnetvorm. In een vlaag van ijdelheid heb ik het gemaild naar de speech-schrijver van onze minister. Tijdens de officiële opening word ik op het podium genodigd. Da's flink schrikken, eens te meer omdat ik in Rotterdam in vergadering ben. Toch sta ik even later in Utrecht naast Camiel achter het spreekgestoelte. Ik mag mijn eigen werk voorlezen.
Daar stuurt de stuurman markt in 't bos
Meer kan ik me niet herinneren, maar blijkbaar kloppen de overige 13 regels ook, want ik krijg enthousiast applaus. Ik wil ongezien wegsluipen, maar dat zint onze minister niet. Hij blijft gezellig babbelen en me bestrooien met complimenten. Nog nooit wilde ik ergens zo graag weg, maar alles is hier van glas en ik weet niet waarheen te vluchten.
Dan vraagt hij of ik mee wil, met hem. Hij heeft kaartjes voor de wedstrijd Nederland-Bern. Mee, met hem? Dat wil ik niet. Naar Nederland-Bern wil ik wel. Dat laatste zeg ik hardop.

Op de tribune staan nog meer kabinetsleden en Erica Terpstra herkent me en drukt me hartelijk aan haar zachte boezem.
'Ben je met Camiel?'
Ik knik voorzichtig.
'Ach, 't junkske toch', zucht Erica.
Ik ben vergeten wat ik van onze directeur ook alweer allemaal tegen de excellentie moest zeggen. Oei, nu komt hij wel heel dichtbij. Ik krom mijn rug en wend mijn gezicht af. Juist dan zwaait de camera ongenaakbaar mijn kant op.