Dov’è la Vittoria?

(Ik mag veel voetbalkijkers rekenen onder mijn vaste lezers. Dat concludeer ik althans uit het scherp dalend aantal bezoekers sinds de start van het Europees Kampioenschap voetbal. Waarom ik gisteravond wakker lag zal dan ook de lezers die me trouw blijven (fijn!) niet interesseren. Vergeef me, mijn creatieve geest reist beperkt dezer dagen.)

Op 2 juli 2000 zat ik in de Arena van Verona. Het was die dag bloedheet geweest. Het congres over verslavingszorg waaraan ik deelnam was chaotisch en ging gepaard met veel eten en, jawel, ook met veel drinken. Want alcohol was verslavingsvrij, volgens de dagvoorzitter (die dagvoorzitter was omdat hij een drugskliniek sponsorde, maar dat is weer een heel ander verhaal). Volkomen onterecht was Nederland niet doorgedrongen tot de finale van het toen heersende EK. Mij kwam het wel goed uit; ik had om meer dan alleen deze trip naar Italië mijn aandacht voor andere zaken nodig.

Kaartjes voor een voorstelling in de Opera-Walhalla moet je lang van tevoren bestellen. Slechts weinigen zullen afgewogen hebben of ze op deze avond niet liever de finale van het EK hadden gezien. Maar het dubbelde wel, en nog wel met Italië in de finale. Naast mij zat een stel met een kind van een jaar of acht. Buiten het zicht van zijn moeder om kreeg hij een klein radiootje van zijn vader in het oor gepropt. Om beurten luisterden vader en zoon een paar minuten naar wat er in De Kuip gebeurde, terwijl duizenden anderen (deden alsof ze) zich vergaapten aan Aïda.

Het tumult buiten de arena kwam bij vlagen binnenwaaien. Het was nog nét niet hinderlijk. Het werd spannender en spannender, op het podium en op de tribune. Het Italiaanse doelpunt werd gevierd met heel veel kaarsjes en aanstekers. Vlak voor tijd scoorde Frankrijk. Een paar tientallen kaarsjes flakkerden op. Dat betekende verlengen en wachten op de golden goal. Op het toneel waren de gladiotoren al in triomf binnen gehaald. Het jongetje hengelde naar het oortje dat zijn vader steeds langer bij zich hield.
‘Franca è campione’, fluisterde de vader even later zuchtend. Het jongetje ging huilen. Ik wisselde een vertederde glimlach met de vader.

Hij moet nu een jaar of zestien zijn. Hij droeg wellicht een rood-wit-groene narrenhoed. De schminck op zijn gezicht verdroeg zich slecht met hangende mondhoeken. Deed hij wel voorzichtig toen hij op zijn scootertje naar huis scheurde? Hij was altijd een fan van Marco van Basten. Zou zijn vader hem nog kunnen troosten?