Aagje ziet hij hoe een rapport in A4 formaat, met goedkope witte ringband, aanstaart. Parkeerhandhaving communicatie kan Aagje ondersteboven ontcijferen. In het Nederlands is dat één woord, denkt kritisch Aagje onmiddellijk. De man kijkt wat mistroostig. Het rapport is in de breedte dubbelgevouwen geweest, alsof het in de achterzak van zijn grote spijkerbroek heeft gezeten. Hij vouwt dubbel, en weer open, leest nogmaals de voorkant, knijpt zijn lippen op elkaar en staart naar buiten.
De slanke man naast hem, schuin tegenover Aagje, draagt een zwartgrijs pak wat volgens Aagje, die hier totaal geen verstand van heeft, wel eens van een duur modehuis zou kunnen komen. Het stijfgestreken overhemd heeft dezelfde kleur als zijn ogen. Om zijn rechterpols zit een gevlochten, zilveren sieraad. Zijn haar is met zorg gecoiffeerd met veel aandacht voor de bakkenbaarden. Een Italiaan, besluit Aagje. Een Italiaan die Engels leest. Wat aan de twee veters om zijn hals hangt, kan ze niet zien zonder vrijpostig te worden. De veters zijn vast van echt leer en tussen zijn bossen borsthaar lijkt iets van jade te schemeren.
Op een klapstoel aan de ander kant van het pad zit een jonge vrouw met een broodje en een MP3-speler. Ze ziet Aagje schrijven en ze ziet de twee mannen. Ze glimlacht naar Aagje.
3 opmerkingen:
Oef, durft Aagje te schrijven terwijl de objecten zich nog binnen schootsafstand bevinden. Welk een lef! Elsje doet dat achteraf...
Maar wat vroeg die kano dan?? (woensdag aan de kant)
Ik moest IN een kano. Dan sla ik om, breek mijn rug of verdrink. En vooral die rug kan dat niet hebben ;-)
Een reactie posten