Als je uil een valk is

Natuurlijk, zijn klasgenootje met afrikaanse roots en hoofddoek mét rapperspetje was ontroerend. En de vrouw naast me glunderde toen haar lange dochter een klasgenoot in het spel te lijf ging, met háár handtas. Dat snap ik best. En de ouders van de kinderen die tegen de achterwand aangeplakt, net uit de maat en als een soort echo van de vooraanstaanders, toch ook een dansje deden: die ouders waren ook trots.
Mag.
Moet.

Ooit presenteerde ik, bepruikt en in roze jurk, professioneel opgemaakt door een tenor, de bonte avond van het USKO. Ik zette een Mies Bouman over the top neer. De volgende ochtend had men het er nog over. "Vond je haar niet fantastisch", vroeg een violist. En de mee-ontbijtende bas begreep niet waarom ik niet enthousiast was.
"Maar ik was het zelf." Ik viel ik weer in mijn dagelijkse rol terug. De ultieme verbazing op hun gezichten was even vleiend als beledigend.

Mijn zoon werd niet door iedereen herkend. Het kon hem niet deren. Hij straalde. De juf vertelde dat ze in de coulissen vol in het gezicht werd getroffen door een pump die met allure uitgeschopt werd. En toen hij de basgitaar omhing was het plaatje af.
"Best mooie benen", oordeelde zijn broer.
Ik omhelsde mijn held(in) met de langst mogelijke armen.
"Hij lijkt op jou", zei de vader van een vriendje.