Spullen

Het congres kon alleen maar tegenvallen. Zo enthousiast waren collega's van tevoren over eerdere versies geweest. Maar tegenvallen deed het niet. Een dagje los van de arbeidswerkelijkheid bezinnen, of gewoon consumeren. Dagvoorzitter, sprekers, entourage, de muzikale uitsmijter: het was allemaal in orde.

Buiten stond een gele caravan van de Tilburg Cowboys, tjokvol spullen. Daar mochten we komen ruilen. Een voorwerp van generlei waarde maar met een prachtig verhaal erbij, of een kostbaar kleinnood: alles werd in liefde aanvaard en met zorg werd een tegenwaarde voor je uitgezocht. Menigeen trok een t-shirt van het lijf of grabbelde langdurig in de handtas om toch maar iets te mogen ruilen. Ik zag collega's stralend met een paar kaalgetrapte schoenen of een paarse pluche inktvis met vijf poten in de zaal terugkeren.

Ik koos ervoor mijn zelfgemaakte broche in te leveren. Ik kreeg er een (eerlijk is eerlijk) foeilijke ring met nepsteentjes voor terug, waar er nog eentje van ontbrak ook. Toch was er dat gevoel van het mogen openen van een plastic ei uit een automaat. Ik had prijs!

Jammer dat ik niet van de gelegenheid gebruik heb gemaakt op deze dag een stapel bookcrossingboeken los te laten. Het was de ideale plek. 't Is op een vreemde manier geruststellend dat waar zo'n dag onverwacht leuk is, je jezelf toch altijd nog tegen kunt vallen.