Sanatorium van Baerle

Geen dag zonder Bach. Deze week was het drie maal raak. Zondag zong ik de Johannes, dinsdag beluisterde ik de zingende zussen in de Matthaüs en zaterdagavond zat ik bij het derde grote werk van Bach: zijn onvolprezen Hohe Messe.
De Bergkerk in Deventer, onze eigen zangplek, is aangenaam. De muziektempel waar ik de andere twee meesterwerken mocht beluisteren is een fenomeen: sanotorium van Baerle Het Concertgebouw. Natuurlijk ben ik te vroeg. Ik ben altijd te vroeg. Staand achter glas aanschouw ik nog even de woelige buitenwereld, nippende van zeldzaam smerige koffie. Dan mag ik naar mijn plaats. Ik zit in midden en zorg dus dat ik er vroeg zit. Anders moet iedereen maar voor mij opstaan. Dan kan het concert beginnen nadat ik nog drie maal overeind heb moeten komen voor mensen die blijkbaar een hekel hebben aan wachten. Dinsdag heb ik uitstekend zicht op mijn geliefde zussen en de minister van onderwijs die tijdens het concert nog tweemaal hoorbaar wordt aangewezen. Het vergeelde klavieruittreksel van de sopraan is ontroerend, de pathos van de evangelist weergaloos en het mobieltje dat tot tweemaal toe achter ons afgaat vast een ongelukje. Ook zittend zingt het koor prachtig. De dynamiek is spannend. Ik voel het koor ademen, de spanning opbouwen en gedoseerd zijn muziekzegje doen. Hier wordt een verhaal verteld onderbroken door kuchen, schrapen en rochelen. De stilte na de dood van Jesus verdwijnt in een nies het niets.
Dan zaterdagavond. De Hohe Messe heb ik nog onlangs uitgevoerd en samen met een tweede alt schuif ik vol verwachting op het balkon. Ik heb uitstekend zicht op het podium dankzij de twee stellen die in elkaar verstrengeld voor mij zitten en waar ik precies tussendoor kijk maar waarom mijn maatje alleen hoofden ziet. De sopraansoliste blijkt blind. Ze leest de muziek in braille. Intrigerend. Je hoort wel eens dat andere zintuigen een ontbrekend zintuig compenseren. Dat moet voor een zangeres een weldaad zijn: je volledig kunnen concentreren op de zanger naast je, het gehoest uit de zaal, het begeleidend orgeltje, de snoeppapiertjes, de klikkende brillenkokers, en de balsem van alle zuivere muziek om je heen.
De man naast me krijgt een fishermansfriend. Fijn om te merken dat hoest op onze rij voorkomen wordt. Jammer dat hij er vijf minuten lang op kauwt.
Ja, dat Concertgebouw. Een heilzame plek om geduld en vergeving te leren.