Weldra was machine

Het kan nu niet lang meer duren. De verzorging is waken geworden. Hem alleen laten is eigenlijk geen optie meer. In grote stukken verslikt hij zich al een tijdje. Kreunend en stampend horen we hem tekeer gaan. Met drie treden tegelijk zorgen wij voor redding. Overslaan maar weer, het rappe rondjes draaien. Ook al hebben we het toerental al aan zijn leeftijd aangepast. Nu zit ik er standaard bij, de 40 minuten dat hij zijn standaardoptreden duurt. Niet zelden moet ik mijn volle gewicht in de strijd gooien om ongewenste danspartijen tegen te gaan. Zijn trage rondjes draait hij nog, maar onvoorspelbaar niet altijd warm.
De gemiddelde levensduur schijnt 15 jaar te zijn. Dus we mogen niet mopperen. Drie serieuze operaties heeft hij achter de rug, maar hij is de 18 jaar dan ook al ruim gepasseerd. Het was het samenwoon-cadeau. Een ongekende luxe. Ik teerde al jaren op de goedheid van hospita's of van hen wier huis ik sopte. Of ik zat op zaterdag in de Reigerstraat een huurgeval vooruit te kijken.
Ik heb altijd van 'm gehouden. Ook toen hij ons even in de steek liet precies toen ons huishouden van twee wassen in de week naar minstens één per dag ging. Een buurvrouw op de galerij was gul en de levertijd van het deurrelais maar twee weken. Met een kind aan het been en één op de arm wist ik zijn inspanningen altijd te waarderen. Hij deelde in de moederlijke aandacht. "Ja! Sta jij zo lekker te draaien?"

Op het internet heb ik al naar een consumententest gezocht. En ik weet welke triple A zuinig is. Verwijderbijdrage, het voelt als verraad.