Zie staat niet voor de Aldi, maar voor de buurwinkel, Albert Heijn. Dagelijks, tijdens alle openingstijden. Tegen de pui van de winkels staat een sjofel rugzakje. Zij zelf staat - als het nodig is onder een enorme paraplu - een meter of vijf van de ingang. Spreken doet ze nauwelijks. Haar glimlach is bescheiden en vriendelijk. Met twee handen houdt ze het Straatnieuws voor haar buik.
Bij haar voorganger kocht ik wel eens. Tot hij steeds assertiever naar extraatjes ging vragen, toen vond ik het genoeg, want ik heb niet echt antwoord op de vraag of ik niet meer kan missen. Bij haar heb ik gek genoeg nog nooit een daklozenkrant afgenomen. Ik vraag me af wat er in haar rugzakje zit, en of ze niet moe wordt, van dat eindeloze staan.
Vorige week moest het er maar eens van komen. Het regende en ze glimlachte. Ik zocht naar munten en vroeg me in stilte af, hoe dat moet straks, als wij geen cash meer bij ons dragen, alleen maar een chipknip. Net toen ik haar het geld wilde overhandigen - haar rechterhand liet de krant al even los - ging een mobiel af.
'Moment, zei ze. Met twee dikke m'en. Mmomment. Een internationaal verzoek.
Ze grabbelde naar haar kontzak. Brabbelde hooguit tien seconden in een Slavische taal. Ik betaalde, en stopte de krant naast brood en bananen.
De hele week houdt me dit het meest bezig: Is het raar dat een dakloze mevrouw een mobiele telefoon heeft of ben ik raar omdat ik me deze vraag stel?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten