In 1983 waren we op Texel. Ik had net mijn propedeuse gehaald en kreeg een prachtige matwitte vaas. Mijn moeder kocht wol van een Texels schaap. De vaas verloor ik na een paar jaar uit het oog- dankzij een kleptomane huisgenoot. De wol werd in de handen van mijn moeder een solide wintertrui.
Ik erf de trui, die veel te warm voor me is. In plastic, tegen de mot, wacht de trui op hevige koude of een ander mooi moment. Het moment waarop de dochter het breien weer oppakt, bijvoorbeeld. Uithalen en iets moois (mooiers, pardon) van maken!
Die prachtige sjaal misschien, nog zo één? Ik peuter de trui na 27 jaar voorzichtig uit elkaar. Helaas. De enorme lap is al te vervilt, te oud, om nog te recyclen.
Gelukkig hebben we de foto's nog.
2 opmerkingen:
Anders recyclen: met een paar sportschoenen en een spijkerbroek in de wasmachine, lekker warm laten klotsen met ruim wasmiddel, daarna de mouwen eraf, de onderkant dichtmaken en hengsels eraan (van de mouwen gemaakt?) en je hebt een tas waar je breigenoten jaloers op zijn :-D
dat was echt een prachtige trui!
Een reactie posten