Rozen verwelken

Iets, of iemand, of Iemand, of iets dat we toeval willen noemen schudt aan het leven om ons heen. We horen van relaties die geknapt zijn. Zij die beter leken zijn toch best wel ziek. De best wel zieke is het opeens heel erg.

Ik strijk de was, brei een sok, en spoor aan tot het leren van frans. Ondertussen eet ik met koekjes de donkere gedachten zwart.

We doen het met de laconiciteit van de liefde van het leven, als hij met de tondeuse 20 vierkante centimeter tot op de hoofdhuid afscheert.

We doen het met de rozen en de tulpen, afgedankt omdat hun mooiste tijd geweest is en het bloemenwater zo onwelriekend is geworden. Op weg naar de groene bak liggen ze in een mandje in de tuin. Ze lachen ons nog weken toe.