Kastje 185

'Ik heb maat 43'.

Inmiddels ben ik het al gewend, de treinconducteurs die commentaar geven op mijn breien. Vorige week nog iemand die geheel verbaasd was over mijn bamboe breinaaldjes (zijn woord: satéprikkers). Ik praat meestal een beetje mee en beloof natuurlijk grif om een paar sokken voor hen te breien.

'Ik zit hier wel vaker, kom over een week maar eens kijken of het af is.'

Gisteren was iets anders. De vrolijke conducteur, een midden vijftiger met rode muts, hippe bril en de nodige oorbellen, kwam met een heel verhalen over onderdelen van het uniform (jawel, de sokken), die niet meer verkrijgaar zijn. Dat hij zweetvoeten heeft en dat ik een bonnetje bij de sokken moet doen, en dat ik dan mijn geld terug krijg. Even later bracht hij zijn werkadres.

'Heeft u ook nog een naam?'

'Kastje 185.'

Zijn collega noemde hem Tom. Zelf zei hij meestal sukkel genoemd te worden. Toen vond ik dat de humor lang genoeg aan hem had gekleefd en deed ik zelf maar een duit in het zakje.

'Een sukkel? Dat ben ik, als ik straks met twee linkersokken aan kom zetten.'

Hij was even stil, en vroeg verbaasd:

'Maakt dat uit dan?'

Vanmorgen heb ik donkerblauw breigaren gekocht.