Op de zeepkist (12)

Het leeslint

Onlangs las ik Vingers van Marsepein van Rascha Peper. Een heerlijke leeservaring, niet in het minst omdat het boek gesierd is met een leeslint. Geef een boek een lintje en het heeft gelijk zoveel meer. Gebruiksgemak, allure, eeuwigheidswaarde.
Vanaf de zestiende eeuw is door boekbinders de strijd tegen ezelsoren aangebonden door het aanbrengen van een leeslint. Ik leerde het lint kennen in mijn eerste echte eigen bijbeltje. Kerkbuurmannen hadden soms zelfs twee linten, één voor de oudtestamentische en één voor de nieuwtestamenitische lezing. Kon je die ook vast handig van tevoren opzoeken.
Natuurlijk kunnen we ook een bladwijzer gebruiken, of het boek omgedraaid plat neerleggen (au!), maar een leeslint heeft toch dat ‘je ne sais quoi’ dat mij zeer bevalt.
Amateur boekbinders kopen voor een luttele €0,55 maar liefst twaalf linten. En het is zoveel meer dan een geheugensteuntje om ons te herinneren waar we ook alweer gebleven waren. Uit eigen ervaring weet ik dat je daar ook een lolly voor kunt gebruiken en mijn moeders sterkste verhalen uit 40 jaar bibliotheek maken melding van een plak kaas en een spiegelei.
Het leeslint heeft niet alleen een functie in het hier en nu. Het leeslint mag ook graag tussen die bladzijden gevleid worden die onthouden en teruggevonden moeten kunnen worden. En dat niet alleen door de lezer, maar door iedereen die ooit een boek met een leeslint aantreft. Het persoonlijke is poëzie, schreef Hannes Meinkema. Ik kan me verheugen op mijn nazaten die mijn boekenkasten langsturen op een leeslint en de bladzijde waar ik het ooit – onbedoeld of bewust - liet hangen, zullen herlezen.
Zij zullen de mooiste woorden vinden.