In memoriam: het roken

De pijp
Midden op het parkeerterrein van winkelcentrum Leidsehage, op de stoep van een mij wildvreemd kantoorgebouw, botsend tegen een plotseling tot stilstand komende herenrug: als meisje kwam ik op de vreemdste plaatsen terwijl ik als in trance de geur van pijptabak volgde. Het eerste serieuze vriendje kreeg dan ook een pijp van mij cadeau. ’t Was een goedkoop dingetje dat niet lekker ingerookt wilde raken. Hij hield van mij en deed zijn best, maar ’t is verder nooit wat geworden met die twee.

De sigaar
Een verjaarsfeestje midden jaren tachtig. Een felle discussie over kernwapens met een ultrarechts jongmens won ik. Toen trakteerde hij alle heren op een sigaar en sloeg mij over. Dat pikte ik niet en even later zoog ik aan mijn eerste bolknak. Een letterlijk bittere teleurstelling. En per ongeluk opbranden in de asbak wilde het ding niet. Met een stalen smoel werd ik misselijker dan ooit.

De sigaret
Ik rookte er vele, zeer vele. Op 22 februari 1993 stak ik de laatste op. Niet roken en minder koffie drinken, dat zou het zwanger worden bespoedigen. Ik at zelfs bamboestengels, maar da’s weer een heel ander verhaal. Toen ik een jaar later in de aanstaande moederboeken las, dat vrouwen in verwachting zelfs asbakken leeg likken vond ik het al vies. Na al die jaren kan ik nog steeds zwetend wakker worden na een droom over die sigaret die toch weer opgestoken is.

Dat zijn de ergste
Mensen die zelf gerookt hebben zijn de fanatiekste nicotinehaters. In mijn geval klopt dat. Ik schaam me plaatsvervangend voor iedereen die ik heb laten meeroken, zelfs in hun eigen nicotinevrije woningen. En ik juich vandaag. Ik verheug me op een biertje bij café de Heks, dat ik al jaren mijd vanwege de bedorven lucht. Een driegangenmenu zonder sigarenwalm in de molen van Olst (Ik vind het ook stinken, zei de ober. En ze stonden op de kaart!).
Nu de terrasverwarming nog verboden verklaren.