In Memoriam

Ze was trots op haar intelligentie maar zo bang arrogant te zijn.
Ze kon lezen als geen ander: onverzadigbaar, altijd en overal.
Een trek aan een sigaret werd afgesloten met een aai van de lip met de ringvinger.
Ze kon niet koken en kleding moest vooral functioneel zijn. Speciale kleding was ook goedkoop, en van nylon.
Wanneer zij een club binnenstapte was ze binnen het half jaar voorzitter, secretaris of penningmeester. Of alledrie.
Ze was zo empathisch dat ze meer kon lijden onder het lijden van anderen dan die ander zelf.
Alle andere mensen waren aardig; en als ze niet aardig waren was dat omdat ze zielig zijn.
Ze was de meesteres van het zelfgeborduurde cadeau.
Spullen die we niet meer gebruikten werden niet weggegooid: daar wist ze nog wel iemand voor.
Spullen die we nog wel gebruikten konden ook zomaar worden weggegeven.
Als ze gelijk had maar het niet kreeg kon ze heerlijk mopperen, afgesloten met ‘guh-puh-huh!’
Haar trouw aan vriendinnen, kennissen en familie was grenzeloos.
Ze had altijd iets te eten bij zich, vanwege de hongerwinter.
Ze at geen beschuit met kaas; dat herinnerde aan de muizensoep.
Ze buffelde zich door het gehate huishouden, verrichtte eindeloos en perfect vrijwilligerswerk, had daar de grootste lol in. Leek het allemaal ‘zomaar’ te doen. Om dan plotseling en fel om erkenning te vragen. En terecht.
Ze zou vandaag 72 jaar geworden zijn. Ze heeft de zestig niet gehaald. Ze is – de Engelsen zeggen het zo mooi – sadly missed.