Naar buiten wilde ik, acuut. Maar waarom? De klus was nog niet klaar. Zou ook niet af komen, want ik had ruzie met veel te veel spreadsheets en een aantal bestanden stond op de computer thuis. Maar een uurtje had ik er toch nog aan willen werken. Al was het maar omdat ik beloofd had dat het vandaag af zou zijn.
Toch stond ik opeens na een versneld uitgevoerd ritueel (wc – computer uit – rondje prettige avond mompelen - radio in het oor) bij de liften. Ik had geen enkele reden. Voetbal hoefde ik vandaag niet te zien, er was geen noodzaak een onweersbui voor te zijn, kinderen op te vangen, nog een boodschap te doen. Bovendien bleek mijn timing onmogelijk: ik zou minstens 20 minuten op een trein moeten wachten.
Beetje verdwaasd en verbaasd loop ik de bekende saaie route naar de tram. Vlak voor de oversteek met de trambaan passeert mij een blonde vrouw, met blackberry aan het oor. Aan de overkant staat de spitstram richting station klaar. Die gaan we missen, maar de volgende komt binnen een paar minuten. Van links komt de tram richting Nieuwegein, lief klingelend.
Dan stapt de vrouw de trambaan op.
'STOP' gil ik.
Ze doet een stap terug, kijkt wazig om. ‘Ik zag ‘m niet,’ zegt ze.
Daarom misschien.
1 opmerking:
Kort na het lezen van dit blogpost las ik het stukje in Ghostwritten (David Mitchell's eerste roman) waar Onze Held duwde een vrouw opzij van waar zij (bijna) onder de wielen van een taxi viel.
Een reactie posten