Bemoedigend

Onze kinderen worden geestelijk en cultuurlijk vrijelijk en ruim, hoewel niet uitgebreid doordacht en vooropgezet, opgevoed. Van alles wat aangeboden wordt mogen ze zelf hun keuze maken. Enig - bewust, maar vast ook onbewust - opdringen kan ons niet ontzegd worden. Zo hebben ze buitenshuis al vaker een driegangenmenu weggewerkt dan een Big Mac. En ze kennen meer musea dan pretparken. Vivaldi wordt herkend en Orff wordt gedraaid. Dit laatste dan weer omdat een stukje Carmina Burana geleend was door de makers van de online game Runescape. De stedentrip is een succes; de strandvakantie een onbekende. De debatclub op school wordt (tot nu toe tevergeefs) groots aangeprezen, de bingo op de voetbalclub verboden. Als er snobs in de maak zijn, dan toch liefst wel breed georiënteerde.

Op het gebied van godsdienst is dit niet veel anders, al staan wij als ouders daar verschillend in. Hoewel ongelovig/heiden/opgestaan uit het geloof/pragmatisch agnost of hoe we ons ook willen afficheren, zijn wij niet beíden uitgesproken anti. Ook hier geldt: oppakken wat er langskomt, langs wetenschappelijke of gevoelsmatige meetlatten leggen en meenemen wat je waardevol vindt. Onze kinderen zijn hierin zeer verschillend. De jongste, nu 10, geeft nog het meest blijk van gevoel voor het bovennatuurlijke. Enige aardse leiding lijkt hij tot op heden niet te accepteren, maar wellicht is dat anders voor richting van boven. Vanavond klonk er van zijn kant in plaats van het zakelijke 'eet smakelijk' boven de hutspot:

Laat de goddelijke bloedheid ons bekrachtigde lijf overheersen!

's lands rijst

Gisteren trouwde een lieve collega met een man die al minstens één woord Nederlands kent. Zijn ja klonkt vol overtuiging en het paar straalde, dus dat zal wel goed komen. En met het Nederlands vast ook snel.
De trouwzaal was veel te klein, en te warm, voor de bijeengesnelde vrienden, familieleden en collega's. De plechtigheid verliep prettig chaotisch, alles staat minstens tien keer op de kiek en kleine jongetjes, al dan niet in keurige pakjes gestoken, gedroegen zich voorbeeldig. Met plezier heb ik de voor mij vreemde gebruiken gadegeslagen. Zo nam na afloop een aantal gasten plaats op de motorkop van de trouwauto en maakten pas aanstalten af te stappen toen er geld was gegeven. En vijf mannen doken in een rugby-scrum en scandeerden allerlei ... uh ... tja ... goede wensen? scrabeuze teksten? Een spoedcursus Turks voor het feest te volgen lijkt een aanrader.
Als Nederlanders hebben we dan toch weinig te bieden. Maar het voor ons folkloristische rijstwerpen viel in goede aarde. Ik was aangewezen als rijstcoördinator, mijn dag kon niet meer stuk, en heb alle aanwezigen de zak onder de neus gehouden. Alle stadia van inburgering heb ik mogen waarnemen: van onmiddellijk in de mond stoppen, via 'o ja doe mij ook maar', naar - het laatste stadium van nederlanderschap? - een handvol in de blouse van tante. Minder vrolijk werden onze overigens onvolprezen collega's van de bruiloftontvangst van mij. "Wij worden er niet blij van en het bruidspaar ook niet!". Dat wij én bezem én stoffer en blik al bij ons hadden wisten ze niet, maar toch vond ik de reacties op z'n zachtst gezegd matig getimed en overbodig. We hebben dan ook rijkelijk gestrooid. Met Surinaamse rijst!

Wachtwoord (5)

Het vorige wachtwoord was tunnelvision. Niet zo heel moeilijk, want nog meer net ervoor had ik er een blogje aan gewijd. Hiernaast de afbeelding van mijn computer-op-het-werk-wachtwoord voor de komende drie maanden. Raden staat weer vrij. Oplossing over drie maanden.

Dat dit plaatje eruit gegoogled kwam is wel errug leuk. Er kwamen maar vijf treffers, vier van de vijf naar mijn idee totaal niet op het woord slaand. Een doorschijnende foto van Katja S. was een andere. Dit wachtwoord zal niet worden geraden.

Nee, dan de Britten.

In Nederland maakt de jury van een prestigieuze literaire prijs er een spektakel van, van de uitreiking. Als de winnaar niet al van te voren uitlekt of er geen bommelding is, dan wordt de spanning toch zo lang mogelijk gerekt door de jury-voorzitter.

In de eerste zinnen wordt ingegaan op de zware last van de jury (Who cares! Ruilen?), het prachtige aanbod, de kenmerken van de longlist. Want wat hadden we veel Vlamingen, biografiëen, koloniaal geïnspireerde werken, dunne boekjes of mannen langs zien komen. Dan de shortlist. En het commentaar dat de jury er op heeft gekregen (nogmaals: who cares). Dan wordt afgepeld naar de winnaar. Na allerlei lovende woorden die nog op alle zes de genomineerden kunnen slaan volgt de zin: "De hoofdpersoon maakte op alle juryleden een verpletterende indruk". Eén van de genomineerden zakt zo inzichtbaar mogelijk in. Zijn werk bevat immers drie hoofdpersonen. Na nog wat prachtig volzinnen met talloze versierende bijwoorden valt 'de schrijfster'. Dat dunt lekker uit. De twee overgebleven mannen mogen nu ook tot de verliezers gerekend worden. Het beeld wordt nu in drie delen gehakt: we zien de drie vrouwen gemaakt ontspannen naar de voorzitter van de jury staren, de al zo vaak gelauwerde, de gedoodverfde winnares en de debutante. Dan volgt '.... waarin de lezer een brute confrontatie wacht met een tijdsbeeld waarin het afwijkende genadeloos ontkend wordt...'. Rumoer in de zaal. Dit kan niet meer slaan op het werk van zeer velen als winnaar getipte! We zien nu nog maar twee vrouwen in beeld. Duidelijk is dat de regisseur de speech al kende. Dan mogen we horen dat de jury unaniem was. Om de spanning op te voeren - of om ons af te leiden? - wordt lichtjes ingezoomd op de vrouw met een oeuvre-omvang dat in de buurt van haar kalenderleeftijd komt. Dat ze deze prijs al eens eerder heeft gewonnen, drukt de pret en de spanning enigszins, maar de waardering voor haar werk is er niet minder om.

'... de verrassende plotwendingen tegen de achtergrond van één van Nederlands fraaiste steden...' levert gegrinnik om de tafels op. De nog overgebleven boeken spelen zich in respectievelijk Zwolle en Utrecht af. Maar het hart van de debutante gaat nog sneller slaan. Zij weet dat de voorzitter van de jury uit Utrecht komt.
'... literaire ode aan wetenschap en gezin ...' brengt de verlossing. Nog voor de voorzitter is uitgesproken zwenkt de camera richting de tafel waar de voorbereidende bewegingen richting omhelzingen en hoera-gezwaai gemaakt worden.

'De AKO literatuurprijs 2008 gaat naar Ina de Br*** met Binnen !! '

Nee, dan de Britten. Gisteravond werd de winnaar van de Man Bookerprize bekend gemaakt. Voorzitter Hermione Lee maakte er precies één zin aan vuil: "I'm glad to announce that the winner of the Man Booker Prize 2006 is Kirah Desai for her novel The Inheritance of Loss."

Eigenpijperij

De eerste keer dat ik hoorde dat iemand alleen in slaap kon vallen als hij ondertussen naar de radio luisterde, vond ik dat bizar en ongezond. Of ik bizar en ongezond ben, weet ik niet, maar feit is dat ik al jaren niets anders doe. In de tent of bij anderen slaap ik geruisloos in, maar in eigen sponde druk ik radio 1 voor een half uur of drie kwartier in. Meestal merk ik nog één keer dat de radio niet meer speelt om dan lekker in te slapen. (Sliep ik vervolgens maar eens zeven uur aan één stuk, zucht. Maar daarover niet hier.)

Altijd radio 1. Bij heel vroeg naar bed gaan pik ik nog een stukje sport mee. Soms neem ik een vroegertje juist als er voetbal is. Er gaat weinig boven voetbal luisteren. Maar meestal is het tussen half twaalf en twaalf dat ik te bedde ga. Om het mooiste programma van radio 1, Met het Oog op Morgen, te luisteren. Gisteren moest ik inslapen bij Goedele Liekens. Haar stem is prettig slaapverwekkend; haar teksten waren dat gisteravond niet. Zo heb ik moeten horen dat 1 op de 300 mannen zo lenig is dat hij zichzelf kan bevredigen. "Iedereen naar de yoga" moedigde presentatrice Mieke de mannelijke luisteraar nog even aan.

Dit alles ter introductie van een staaltje van eigenpijperij. Als ik het ophemelen van mijn eeuwige verloofde zo mag noemen. Jeroen maakt zijn hele leven al foto's. De laatste tijd is hij zeer enthousiast met zijn digitale camera in de weer. Het resultaat mag er wezen. Vindt hij; vind ik. Maar wat vindt de kijker? Om daar achter te komen staat een aantal fotoseries sinds kort op internet, speciaal om feedback te ontvangen. Van proffies en van langskomende bekenden, natuurlijk. Dus als je het leuk vindt: kom kijken en geef commentaar.

(foto: Jeroen)

Wee de splinter

De prachtige bril, pas afgelopen januari aangeschaft, een heuse Alain Mikli blijkt een miskoop. De terugkerende hoofdpijnen blijken niet - alleen - aan stress te wijten te zijn. Nu ik steeds vaker mijn oude bril draag zijn de hoofdpijnen vrijwel verdwenen. Aan de glazen kan het niet liggen. Die zijn identiek. Maar een mens koopt niet voor niets een nieuwe bril. Op de oude was ik wel uitgekeken. En om die zomaar voor permanent weer uit de kast te halen? Even een nieuwe bril kopen vind ik te zonde voor woorden. Ik heb een dure smaak en dan voelt het toch als ettelijke honderden weggegooide euri.
Het alternatief werd steeds vaker de bril dan maar niet te dragen. Vooral achter het beeldscherm en boeken lezend gaat dat uitstekend. Maar buitenshuis heb ik toch behoefte aan scherp zicht.
Zaterdag heb ik in een opwelling één lens bij het kruidvat gekocht. Mijn rechteroog behoeft nauwelijks correctie. Links -1.25. Net genoeg. Of te weinig, naar believen. Voor €5.99 ben ik in het rijke bezit van een lapje plastic. De bijbehorende vloeistof is vrijwel gratis.
De waarschuwingen om vooral niet zelf te dokteren en professionele ogenmensen in te schakelen heb ik gelaten voor wat ze zijn. Sinds zaterdag draag ik met eigen wenschema het lapje.
25 jaar (echt al 25 jaar??) geleden droeg ik ook één lens. Een harde. Ik ben daar nooit vrienden mee geworden. Waarschijnlijk omdat er één droeg zag ik altijd de randen. Vooral fietsen in de buurt van lantarenpalen en een bioscoopbezoek boette aan lol in. Daar lijk ik met dit zachte, maar vooral grotere, exemplaar geen last van te hebben.
Wel heb ik angst voor de eerste Haar die zich onder het geval gaat nestelen. Of een Zandje, of een Mascarakruimel. In mijn herinnering gebeurt dit vooral midden op een kruispunt of bij het uitstappen van de trein. De pijn is hels. Het gedoe met lens uit en weer in ook irritant.
Ik houd het voorlopig dus maar op situationeel optisch gedrag. Bij zon de zonnebril. Die is op sterkte, dus niet te combineren met de lens. Binnen de lens. Behalve bij optredens waar de blits moet worden gemaakt (eerste kennismakingen, recepties, sollicitaties, concerten), dan mag Alain de neus op. In de auto ga ik voor het oudje; geen kans op Stof noch op hoofdpijn.
Het wachten is op de leesbril. Nu alleen nog nodig op late avonden in kleine letterboeken.
Ik hoor nog uitstekend, dank u.

Van A naar Beter

De Rijksdienst voor het wegverkeer is begonnen met het uitgeven van kentekens met een nieuwe combinatie van letters en cijfers. Het eerste kenteken van de serie is 01-VBB-1. Nu nog alleen voor lichte bedrijfswatens, maar over een jaar of wat krijgen alle auto’s zo’n kenteken.
We zijn al jaren gewend dat sommige letters niet meedoen, omdat ze te veel op andere letters lijken. Dat zijn de C, J, M, Q en W. En de klinkers laten we achterwege omdat er anders woorden kunnen ontstaat die de (achterop-)rijder onwelgevallig kunnen zijn. De griekse ei doet blijkbaar wel mee, want expliciet wordt in het persbericht vermeld dat het woord LYK te ongelukkig wordt gevonden om mee te mogen doen. En dat geldt ook voor de afkortingen NSB, TBS en GVD.
Gelukkig blijft er nog een heleboel leuks over. Waar hoopt u TZT in te rijden?
SVP, DVD, BZN, VVD, LPF, KVP, PPR, PSP, BKZ, NPS, BNN, RKK?
Of iets met een Y? GYL, GLY, KYK, RYK?
Laattie FYN ZYN!

Ober

Meesterlijke en vele topmomenten, gisteren in filmhuis de Keizer. Een nieuwe Van Warmerdam is altijd een feest. De top vijf van het grote genieten:
5. Met man en oudste zoon naar zo'n film. Een volgende stap in het opvoeden en loslaten. Stoer jong, met bril op, vele blikken kreeg hij, zo jong als hij er uitziet. Hij vond het absurdistische ingewikkeld en soms ook raar, maar begrijpen deed hij alles. En ook hij heeft genoten.
4. Een rode bal die aan komt stuiteren van een duin. Fotografisch beeldschoon en precies de juiste non-suspence.
3. -Wat wil je eten? -Schnitzel -Wienerschitzel of zigeunerschnitzel? -Zigeunerschnitzel. Kom 'ns? (in oor:) Ik ben heel erg geil -O. Salade?
2. Pierre Bokma. In elke scene. Wat een acteur! En geflankeerd door Kees Prins en Alex van Warmerdam helemaal ijzersterk.
1. Met stip. Het inpakken van de pijlen. Om tien, nee honderd, nee duizend keer te herhalen. Als ik ooit zomergast word, dan weet ik het wel.

Bij de beesten af

Ik knijp geen katjes in het donker. Ik probeer een slak te ontwijken met mijn fiets. Ik eet geen rund en geen varken en geen niet-biologische kip. Ik zoek bij voorkeur vis die niet gekweekt is. Ik heb al jaren geen eendenlever en geen lammetjes meer gegeten.
Toch zou ik mezelf geen dierenvriend willen noemen. En dat is een understatement. Wetende hoe de trouwe viervoeter, komend in de gedaante van cavia, robuuste labrodor of eigenwijze poes, geliefd kan zijn bij passant en eigenaar, doe ik er het zwijgen toe als de dierenliefde tentoongespreid wordt. Geduldig zit ik mijn tijd uit als een poes gezéllig op schoot komt zitten. Opgewekt roep ik 'Wat Saai!' als een hondenbezitter mij al van verre toeroept 'Hij doet niks, hoor!'. Een aantal keren ben ik door honden gebeten. Het heeft me voor de rest van mijn leven allergisch gemaakt voor de teksten datdoettieandersnooit en zeruikendatjebangbent. Mensen met dieren, je kunt er maar beter niet in de buurt komen. Zelfs toen een collega naar mijn stervende moeder informeerde, om vervolgens omstandig te gaan vertellen hoe vervelend haar vakantie wel was geweest, haar poes was bijna dood gegaan, heb ik niets gezegd. Een kloof van onbegrip scheidt mij van de dierenvriend. Het moet van twee kanten komen, beste mensen. En van mijn kant zeg ik: laat maar.
Slechts één maal per jaar uit ik mijn desinteresse hardop. En dat is tijdens de jaarlijkse collecte voor de dierenbescherming. Laat anderen de dierenambulance steunen. Geef mijn portie maar aan Fikkie.