Het ligt op het puntje van mijn tong ...

In het voorjaar van 1988 fietste ik met een vriendin naar mijn zusje die toen in Lille woonde. We waren vroeg op pad gegaan, hadden de trein naar Vlissingen genomen, overgestoken naar Breskens en reden nu over de betonplaten door Vlaanderen. We bespraken onder andere de voetbalwedstrijd van de vorige dag. Een Europese wedstrijd van Ajax. We deelden onze bewondering voor de invaller. Kom, hoe heettie die nou? Na uren peinzen wisten we alles over de man: in welke minuut hij was ingevallen, zijn rugnummer, voor wie hij in de plaats kwam, welke prachtige bewegingen hij had gemaakt, wat de verslaggever van 'm vond, dat hij pas op z'n zeventiende voor het eerst had gevoetbald en wat zijn vorige clubs waren. Maar hoe heette hij nou?? Nog meer gepeins leverde op dat zijn achternaam bijna-zeker-weten met een M begon, zijn voornaam vast-en-zeker met een H. Het puntje van onze tong maakte overuren.
Dit was nog in het pré-mobiel tijdperk. En opbellen uit het buitenland, dat deed je niet zomaar. Mijn zusje had de wedstrijd niet gezien. Het antwoord zou dus echt uit onszelf moeten komen. Ik herinner me niet meer bij wie hij binnen viel, maar een paar dagen was hij er opeens: Hennie Meijer!

Sindsdien heet zo'n kwestie bij ons thuis een Hennie Meijer. Als we ergens niet op kunnen komen, dan zeggen we tegen elkaar. 'Zeg, ik heb een Hennie Meijer'. Ik heb al meermalen overwogen een Hennie Meijer-hulpdienst op te richten. Want de ergernis over die ene naam waar je niet op kunt komen is universeel.

En dan mag een hulpvraag best meermalen gesteld worden. Ik heb zelf een terugkerende Hennie Meijer: Carol van Herwijnen speelt in een stuk van Wim T. Schippers 'We zijn weer thuis" en notaris. Zijn naam staat in paars neon op zijn zogenaamde kantoor. Volgens mij is dat het VU-hoofdgebouw aan de Boelelaan, maar dat terzijde. Volgens mij een korte naam, met een dubbelzinnig lading. Henk als voornaam? Born als achternaam? Henk Born?? ... ik ben er bijna ... 't ligt op 't puntje van mijn tong ...

92nd street

Zes minuten fietsen, zes minuten skiën, iets met de armen en dan een soort roeien, de benen zo'n zestig keer een beetje een apparaat laten wegdrukken, op een bal liggen draaien, zes minuten traplopen, buikspieroefening - godlof met een apparaat, wat vergeet ik nog? O ja, zo'n stang omlaag trekken, ook zestig keer.
Ik ben weer aan de fitness. Node. Een rondje van 66 minuten is me aangemeten. Door Dick. Geen kwaad woord over Dick. Amerikaans in zijn enthousiasme. "Ik ga je zien! Je was gezellig!!"
Zonder bril kan ik de televisies niet goed zien, dus afgeleid worden door een spannende pot voetbal is er niet bij. Zweten zal ik. En er drup voor drup bij zijn.

Lichtpunt: alles gaat met schema's die digitaal worden aangeboden. Op een sleutel staat nu mijn hele hebben en houden opgeslagen. Sleutel in het appraat ... en de instructies volgen. En aan het einde van de les nog even kijken of je braaf bent geweest. Een pi van 14? "Die wil ik op 20 zien!".
Maar wel 474 calorieën weggepuft. En als ik de marathon van New York was begonnen? Dan had ik al bij 92nd street gelopen.

Hoedje van plezier

Fietsend naar het werk kwam mij vanmorgen nog voor acht uur een autootje tegemoet met daarin vier dames. Allen getooid met een grote rode hoed. "Hallo, hebben we niets beters te doen!?". Vergeef me, het was mijn eerste gedachte. Ijdelheid en nutteloosheid, ik kan er zo slecht tegen. Zeker als ik zelf op weg naar wat op dit moment nou niet een tópbaan is. Maar de dames zagen er zo prettig gespannen en vrolijk uit, en ze vielen echt op, met die flinke hoofddeksels, dat ik er nog een gedachte aan wijdde. Heb ik niet een keer in NRC een stuk gelezen over vijftig plussers die de bloemen buiten zetten? En dat pas durven als ze zich kunnen verschuilen onder een rood hoofddeksel? Was er niet iets met een paarse jurk ook? Even googelen in eigen brein leverde de red hat society op. Het plaatje viel weer op z'n plaats. Niet alleen jongeren mogen plezier maken, ouderen mogen dit óók. Zeker, ja júist vrouwen die dit niet met de paplepel ingegoten hebben gekregen. Want mochten zij ooit eerder ijdel zijn? Zomaar lol hebben? Nee toch zeker. Nu met een brede glimlach keek ik het autootje na.
Later op de dag viel nog een volgend kwartje. Ze gingen natuurlijk naar prinsjesdag! Nog even surfen... ja, hoor, de Deventer dames hadden vandaag Den Haag op het programma staan. Ik hoop dat ze veel plezier hebben gemaakt.

Gelijk de zatte bij

De herfst nadert en daarmee komen de insecten het huis weer in. De voorhoede wordt gevormd door een legertje langpootmuggen. Altijd wel gezellig, die beesten. Beetje zweven, beetje tegen de lamp. Nu is ons huis niet het schoonste onder de gebouwen. Ook voor de slechte zoeker zijn er voldoende stofnesten en spinnenragsels te vinden in onze woonkamer. Dit nu is geen sinecure voor de gemiddelde langpootmug. Met enige regelmaat horen we dan ook een woest getik onder de bank of bij de voet van de lamp vandaag komen. Om even later een hooiwagen met een dot stof of een dor blaadje aan zijn poot in de lucht voorbij te zien worstelen, slechts met grote moeite hoogte winnend. Om Bloem te parafraseren: Gelijk de zatte bij, zwaar van d'aardse honing.

Thirty-something

Dertig jaar op aarde is hetzelfde als één jaar op Titan.

Het is de maximale looptijd van een krediet.
Het is de tijd dat er geen zeehonden in de Biesbosch zaten.
Het is zolang als Met het oog op morgen te horen is.
Het is langste tijdelijke straftijd.
Het is hoe lang de Golf GTI bestaat.
Het is hoe lang ik mijn vriendinnetje Elma niet heb gezien.

In Titantijd nog een paar uur, en dan zien we elkaar weer.