Je hoort jezelfs soms praten. Als het er rottiger uit komt dan je iets in de verste verte bedoelde, juist tegen zo'n aardig iemand. Als het precies klinkt zoals je moeder klonk. Van die dingen die je nooit wilde herhalen. Soms ook is de boodschap verbazend. Hoe mooi is het witte goedje niet, hoe schoon die witte dwarrelpluizen, hoe feestelijk. En toch, vanmorgen hoor ik uit, uit mijn eigen mond:
'Hè, nee hè. Krijgen we dat weer.'
Ha, maar de waarheid mag toch gezegd worden! Drie keer in één winter alles wit, daar vind ik ook helemaal niks aan. Laat de lente maar komen! (Ook zo eentje ;-) )
BeantwoordenVerwijderenmooi beschreven en erg herkenbaar!
BeantwoordenVerwijderenOh ja. Dat je klinkt zoals je moeder op haar slechtste moment.
BeantwoordenVerwijderenMaar als je klinkt zoals je moeder op haar best. Dat is dan weer winst.