De stoeltjes, per vier aaneengeklonken, bijeengedreven
tot een slordige rechthoek op te vaak geboend linoleum.
Is dit mijn laatste rustplaats voor mij de dood wordt aangezegd?
Het meisje trekt de moedermouw staccato bedelend omlaag.
Peuterzacht onthult ze dan haar snoepje. “Wacht u allang?”
krijgt geen reactie. Een gesprek dat eindigt voor dat het begon.
De klok tikt geluidloos de seconden weg. Het gestuukt beton
in groen dat rust moet geven dient als hoofdkussen. De zon schuift
langs, beroert mijn voet. Die geeft de angst een zetje
, die langs de kast met folders rolt, de kale man aantikt, tegen de
plastic planten kaatst en tot stilstand komt bovenop de stapel met
wat hier lectuur heet. Dat noodt tot bladeren, niet lezen.
Bestaat er een kledingvoorschrift bij slecht nieuws? Hij is in ‘t wit,
ik ben in ‘t pak van pijn gehesen. Mijn trommelvliezen wachten
als strakbespannen paukenvellen op de klap.
Ina deelt hier niet het chagrijn, noch de kwaadheid, de ergernissen, niet de grote levensvragen, de belangrijke geschillen. Dit is de plek voor de honderd kleine feestjes, de kicks voor niks, het alledaags genieten. En ze probeert haar fictiepen, al dan niet bewust, meer of minder literair.
Ik heb je gemaild over het gedicht, dat ik geweldig vind, maar dat had ik eigenlijk als reactie willen schrijven.
BeantwoordenVerwijderenDe foto die je zag was nog niet gezeefdrukt hoor, dat was alleen maar mijn basis. De zeefdrukken zien er iets anders uit.
Ha Ina,
BeantwoordenVerwijderenJe dichtdebuut op internet?
Ben benieuwd naar meer!
Groetjes,
Edith
@Edith
BeantwoordenVerwijderenHa! Ik had al zo'n aardig dankwoord voorbereid ("ik schrijf graag maar het wordt zelden poëzie"), maar dat was niet nodig ;-)
Met jou ben ik benieuwd.