Ina deelt hier niet het chagrijn, noch de kwaadheid, de ergernissen, niet de grote levensvragen, de belangrijke geschillen. Dit is de plek voor de honderd kleine feestjes, de kicks voor niks, het alledaags genieten. En ze probeert haar fictiepen, al dan niet bewust, meer of minder literair.
woensdag 28 september 2005
Vliegende zwanen
Al dagen zeggen we tegen elkaar 'dit is de laatste mooie dag'. Want al dagen verwachten we storm en regen. De andere kant van de herfst, zeg maar. Vandaag was alweer zo'n heerlijk pittige zonnige herfstdag. Tijdens de pauze een lange wandeling met een collega. Op een bankje bij de Singel zagen we pa, moe en vijf kinderen zwaan. Drie kinderen droegen nog deels hun babydracht, een tweetal was al geen lelijk eendje meer. Gebiologeerd en ontroerd keken we naar de vliegles. Plets plets plets ging het van rechts naar links, de pootjes plat over het water. Dan van links naar rechts al statig terugdrijven. En daar kwamen ze weer. Nu twee al helemaal los. Dan de andere drie. De twee witten flankerden de stuntel van de familie. Maar ook die kwam al bijna los van het water. Morgen kunnen ze het vast allemaal. Of zou het moeilijker zijn in storm en regen?
Alles is moeilijker in storm en regen!
BeantwoordenVerwijderen